Oranje appeltje

Ze zit op het bankje in de hal met haar koffertje parmantig op schoot. Haar zilverkleurige laarsjes bungelen een stukje boven de tegelvloer. ‘Doe je jasje even uit’, roept haar oma vanuit de woonkeuken. ‘Nee, papa komt zometeen’, zegt het meisje met haar ogen onafgebroken op de deur gericht. De minuten verstrijken. Onbewogen zit ze. Na een kwartier komt haar oma met uitgestrekte armen op haar afgelopen om haar op te tillen. Het meisje duikt weg. ‘Papa, komt, ik weet het zeker. Hij heeft het beloofd’, schreeuwt het meisje. Oma gaat naast haar zitten. ‘Lieverd, papa moet overwerken’, zegt ze met tranen in haar ogen. Het meisje klemt het koffertje stevig tegen zich aan. ‘Ik wacht totdat hij komt.’
‘Schat, ik vind het heel erg voor je, maar papa komt niet meer’, zegt oma nauwelijks verstaanbaar. Het meisje springt op en rent naar buiten, het grindpad op. De oudere vrouw roept tevergeefs ‘dat ze binnen moet komen’. Het meisje klimt op een muurtje dat aan de weg grenst. ‘Papa komt écht!’, gilt ze. Oma gaat naar binnen en een paar minuten later komt opa naar buiten. Hij ziet zijn kleindochter op het muurtje zitten, met haar ogen strak op de weg gericht en vertraagt even zijn pas. Hij voelt een brok in zijn keel, vermannt zich en stapt resoluut op haar af. ‘Kom, je moet binnenkomen, papa komt niet meer. Oma heeft hem gebeld.’
‘Néé’, gilt het meisje. Ze kan de handen van haar opa niet ontwijken. Hij tilt haar op en ze trapt hem tegen zijn benen. ‘Papa moet komen’, gilt ze. ‘Rustig hé!’, bromt opa. Ze begint hard te huilen. Haar beentjes hangen slap langs zijn lichaam en ze legt haar hoofdje op zijn schouders. Opa streelt zachtjes haar krullen en draagt haar naar binnen.

Mijn hart huilt als ik bedenk hoe vaak de vader van mijn dochter haar heeft laten zitten. Zo verwachtingsvol was ze, steeds weer, na iedere nieuwe belofte. Een bezoekje aan hem leek een waar uitje voor haar. Het voelde alsof ze op vakantie ging.

Mijn hart huilt als ik bedenk hoe ze tien jaar geleden op die vroege ochtend in juli mijn slaapkamer binnenstormde en riep: ‘Mama waarom is mijn koffertje nog leeg?’ en ik moest antwoorden; ‘We gaan niet op vakantie naar Spanje, want mama is depressief!’

Binnenkort wordt ze 21 jaar! Ik boek vandaag alsnog een verrassingstripje naar Spanje.