Levenslijn

De geur van gemalen koffie en versgebakken croissants prikkelt mijn neus. Een waterig zonnetje doet haar uiterste best om de hemel een wat vriendelijkere aanblik te geven en daarmee het humeur van diverse gasten positief te beïnvloeden. Vooralsnog tevergeefs. Voor mijn gevoel zal de thermometer niet veel verder komen dan een graadje of twaalf. Ik trek de kraag van mijn jas nog wat hoger. Ik kijk op mijn horloge. 07.32u. Parijs ontwaakt. Op het trottoir aan de overkant van het smalle straatje loopt een man in een driedelig pak met aan zijn linkerhand een aktetas. De aard van zijn loopje verraadt dat dit een dagelijkse routine is. Met ferme pas afgewisseld door kleine zijwaartse bewegingen om loszittende tegeltjes of andere oneffenheden te ontwijken. Hij doet het achteloos. Terwijl ik een hap neem van mijn croissant realiseer ik me dat hij niet alleen is. Elke dag weer leggen velen dezelfde route af. Soms uit eigen wil, soms noodgedwongen. Ik open mijn hand en volg enkele lijnen met soms vertakkingen. Het is als het leven zelf. Het pad dat we bewandelen is er geen dat vooraf geheel is uitgezet. We worden onderweg in staat gesteld om keuzes te maken. Een duif loopt ondertussen zenuwachtig heen en weer op amper twee meter van mijn tafeltje. Op dit moment kruist mijn levenslijn met die van een Parijse duif. Ik laat een stukje croissant voor mij op de grond vallen, neem een slok koffie en denk aan gisteren. Alweer. Eén moment op deze dag heeft mij nooit meer losgelaten. Ik bevind me in een overdekt winkelcentrum. De roltrap waar ik op sta draait rustig zijn rondjes en brengt zo koopjesjagers van de ene naar de andere verdieping. Mijn gedachte dwaalt af naar een rustig plekje in het park als deze abrupt wordt verstoord. De roltrap lijkt tot stilstand te zijn gekomen. Als vanzelf wordt mijn blik naar de naastgelegen roltrap gezogen. De ogen die mij op dat moment aanstaren doen alles om haar heen vervagen. Een warme gloed vergezeld door de geur van eeuwige liefde omarmt mij. Twee levenslijnen smelten samen. Heel even maar. De roltrappen verhinderen een nadere kennismaking. Ik kijk om en zie haar ook omkijken. Een aarzeling.

Ik volg de lijnen in mijn hand weer en zie vanuit een ooghoek nog net hoe de duif het luchtruim kiest. Ze is weg. Voor altijd.