Ik vraag je: Wil je echt oud en gebrekkig worden?

Er gebeurt veel in de wereld. Dagelijks overspoelt de media ons met de meest vreselijke toestanden. Doorgaans elders op deze wereld. Leed waar we niets aan kunnen doen. Ik heb echter last van “klein leed” waarover je niet hoort te praten.

Ik bedoel de zorg voor mijn inmiddels 87 jarige vader. Hij woont in een senioren flat. Alleen. Volgens onze normering is het goed dat hij zolang mogelijk zelfstandig woont, ook al ben je alleen. Wat je moet doen is hulp inschakelen, van professionals, van kinderen en van de buren, van vrijwilligers. Zelf de regie in handen houden. Dat is hem op het lijf geschreven dus waar maak ik me druk om?

Nou, mijn vader is in een half jaar tijd zo onverwachts afgetakeld dat het leven nu "overleven" is geworden. En overleven in je eentje is akelig. Dan ben je geen leuke man meer en keert iedereen zich tegen je. Want zo nukkig en dwars als je nu bent, kennen ze je niet. Behalve dat mijn vader aan de nieuwe situatie moet wennen, moeten wij als de kinderen dat ook. Daarbij kom je in een bos van regels en instanties terecht waarvoor je een cursus moet volgen wil je er ook maar iets van begrijpen. Alleen als je ouders in het laatste stadium van dementie zijn, heb je een zeer kleine kans dat ze kunnen worden opgenomen in een verpleegtehuis. Maar mijn vader is verre van dement en de vorm van verzorging die hij nodig heeft, in deze laatste fase van zijn leven, tegen een acceptabel bedrag, bestaat niet meer. Alle benodigde zorg kan volgens de wetten en instanties "aan huis" worden geleverd. Maar je moet wel instaat zijn dat te kunnen regelen. Vele ouderen zijn dat niet.

Wat kunnen we doen tegen het trage systeem van indicatie stellen, de wet, “het grote boek van de thuiszorg” dat moet worden ingevuld bij elk bezoek, verspilling van medicijnen, verbandmateriaal, luiers, onnodige onderzoeken etc., de artsen in de ziekenhuizen die de oude mensen die wel dood willen, toch elke keer maar weer oplappen? Weet jij het?

Er zullen vast ook succesverhalen bestaan over leuk ouder worden en een zalige dood sterven. Ik hoor echter in mijn omgeving dezelfde verhalen als dat van mijn vader en nog erger. En net als al die andere vreselijke toestanden in de wereld, kunnen we er niets aan doen en laten we het langs ons heen gaan. We delen onze zorgen met elkaar. Zeggen tegen elkaar dat we het begrijpen. Maar we doen niets. Voor we het beseffen zijn we zelf oud en zitten in het zelfde zinkende schuitje als onze ouders.