“Hoe is het nou, om zwart te zijn??”

In een club stelde een onbekende landgenoot mij afgelopen weekend tijdens het urineren spontaan een interessante vraag : “Hoe is het nou, om zwart te zijn??”
Ik zelf zie een groot verschil tussen identiteit en ras of huidskleur dus ik zei dat ik een huidskleur heb, maar geen huidskleur BEN. Dit was voor hem moeilijk te vatten. Daarom wil ik met wat verbeeldingskracht nu proberen om mijn gevoel toe te lichten.

Stel je eens voor … Dat honderden jaren geleden een groep oligarchen, in samenwerking met een niet nader te noemen religieuze instelling, alle blondharige mensen op de wereld vogelvrij had verklaard voor uitbuiting en gedwongen arbeid. De mensheid werd voor het gemaken ook nog keurig gecategoriseerd en gerangschikt op basis van haarkleur: de nobele roodharigen uiteraard aan de top, dan de zwartharigen, dan bruin en helemaal onderaan, net boven de dieren het "primitieve goddeloze blonde schorriemorrie"!

Dat was toen, nu een sprong naar het heden. In de ogen van je “blonde soortgenoten” en de rest van de wereld behoor jij, Henk, tegenwoordig (hoofdzakelijk) tot de blonde gemeenschap; de eenheidsworst van blonde cultuur en traditie. Bob is intussen een zwartharige amerikaan.
Zijn vriendin is chinees. Je vriend Omar is een Marokkaan. Door een overblijfsel van slavernij, kolonialisme en racisme ben JIJ echter, anno 2016, voor de wereld nog steeds gewoon hoofdzakelijk een blonde. “Niks meer of minder”. Ooit was je Europeaan, Nederlander, Amsterdammer, zo werd je bejegend. Nu zelden of niet vaak genoeg. Want je totale identiteit is 500 jaar geleden al argeloos gereduceerd tot de blonde kleur van je haar.