Hij had me gebeten..

Begrafenisondernemer! Heeft u daar al eens aan gedacht? Ik wist niet wat ik hoorde en probeerde nog een grapje te maken; ”ja, er is niet veel zeker in het leven maar dood gaan we uiteindelijk allemaal”. Tot mijn grote verbazing ging de UWV-medewerker serieus verder op zijn ingeslagen pad en sloeg geen acht op mij.

Hier zat ik dan, met mijn creatieve en dynamische beroep, inmiddels 6 maanden werkeloos en nu op het punt gekomen waarin er wordt gezegd dat “al het werk passend is”. En omdat ik rustig en integer overkom werd er nu het beroep van begrafenisondernemer in m’n schoenen geschoven. Of ik het emotioneel aan zou kunnen werd volledig aan voorbij gegaan. Hij googelde er druk op los en kwam toen tot de conclusie dat er niet veel, of eigenlijk geen openstaande vacatures waren. Nou, ik mocht het proberen maar veel kans gaf hij me niet. Eerder had ik nog aangegeven dat ik op gastvrouw bij een kunstencluster had gesolliciteerd. Dit moest ik maar niet meer doen…,deze baantjes waren weggelegd voor de receptionistes. Ja, want mocht je het nog niet weten, deze gaan volgens het UWV massaal boventallig worden. En mijn beroep, dat van visual merchandiser, of etaleur, was ook op sterven na dood volgens hem. Sowieso was het niet veel meer in de detailhandel en daarom moest ik de sales maar in. Dat ik daar niet voor opgeleid ben wilde hij niet horen. Hij had zich uitgebreid in mijn situatie verdiept zei hij, dat hij “virtual merchandiser” zei i.p.v. “visual” heb ik hem maar niet onder zijn neus gesmeerd. Wel heb ik gezegd dat ik eventueel een korte cursus aan de schrijvers academie wilde volgen. Op deze manier zou ik over producten kunnen schrijven om ze aan te prijzen i.p.v. visueel te presenteren. Ik ben toch gewend om me in een doelgroep te verplaatsen. “Ja, leuke baantjes die wil iedereen wel”, zei hij vanaf de overkant van zijn bureau in het helemaal lege UWV gebouw. Duidelijk vakantieperiode maar niet voor deze komodovaraan. Hij had me gebeten en zou nu wachten tot ik neer zou vallen. Uiteindelijk gebeurde dat na 70 minuten toen hij me vertelde dat ik dan maar de winkel in moest om te werken als verkoopster of eventueel bedrijfsleider. En dat terwijl het "niet veel meer is in de detailhandel", volgens hem. Toen ik zei dat ik dan langzaam dood zou gaan, zei de komodovaraan, “maar dan bent u wel uit de uitkeringssituatie”.