Het taboe van de eenentwintigste eeuw

Depressie, angststoornissen, eetproblematiek, posttraumatische stressstoornissen, gender dysphoria – slechts een kleine greep uit de DSM-V, wat het huidige handboek is voor de classificatie van psychische stoornissen. Buiten het feit dat zij allemaal in hetzelfde handboek staan, hebben ze nog iets gemeen: in de huidige maatschappij heerst er een taboe op. Een taboe dat hoognodig doorbroken dient te worden.

Vanzelfsprekend is geen één van de in de DSM-V opgenomen stoornissen een vrolijk, makkelijk aan te snijden onderwerp, maar desondanks is het zó belangrijk dat de mensen die hieronder lijden beseffen dat ze gehoord worden – en veel belangrijker, dat er naar ze geluisterd wordt. Des te groter het taboe, des te meer men zich onderdrukt voelt en des te moeilijker het is om de hulp te zoeken en in te schakelen die men nodig heeft. Hoewel het taboe nog levend is, is het aantal mensen met dergelijke stoornissen alsmaar gegroeid. Een ander gevolg is dat er een immens groot stigma opzit en dat men een compleet verkeerd beeld heeft van mensen die vechten tegen psychische stoornissen. Door de grote onwetendheid erover, is een van de meest voorkomende (en pijnlijke) reacties: “ach, het zit maar tussen je oren, je kunt toch gewoon gelukkig zijn?”. Reacties als deze laten een schrijnend gevoel achter en ik denk dat meerdere mensen zich hierdoor niet valide voelen.

Een erger gevolg dat gepaard gaat met zowel het stigma als het taboe, is de groei in zelfmoord. Mensen zien geen enkele uitweg meer en een veelvoorkomende reactie daarop is: “oh, maar hij/zij leek altijd zo gelukkig te zijn…”. Ik ben van mening dat dit voorkomen dient te worden en gelukkig ben ik daar niet alleen in. Amerikaanse non-profit organisatie To Write Love On Her Arms zet zich ongelooflijk goed in voor mensen die problemen hebben met hun mentale gezondheid. Hun inzet groeit op 10 september alleen maar meer, gezien die dag zich kenmerkt als Wereld Zelfmoordpreventie dag. Elk jaar focussen zij zich op een thema, een soort mantra dat hun mindset alleen maar bekrachtigd. Dit jaar is dat “And So I Kept Living” en ik denk dat als wij als samenleving samen met deze prachtige organisatie proberen het taboe te doorbreken, dat de wereld voor iedereen een babystapje per keer beter wordt – want niemand, maar dan ook niemand, verdient het om in stilte te leven, gekweld door zijn eigen demonen.