Het meest gênante moment wat mij ooit is overkomen

Pfff, mijn trein heeft vertraging! Ik besluit om koffie te halen en niet veel later sta ik op het perron met een warme cappuccino in mijn hand. De trein is er! Ik stap naar binnen en ik loop een lege treincoupé in. Fijn!!

Even later komt er een man de coupé binnen lopen en gaat preciés tegenover mij zitten. Ik snap het niet, want alle plekken zijn verder vrij. Dit is echt héél ongemakkelijk. Om het voor mijzelf wat minder ongemakkelijk te maken open ik mijn telefoon om een paar grappige filmpjes via YouTube te bekijken. Ik zit stilletjes te grinniken en geniet ondertussen van mijn cappuccino.

“Wij komen bijna aan op Amsturrrrrdam Centraal” roept de conducteur om. Ik neem mijn allerlaatste en grootste slok koffie ooit en open een nieuwe video. Ik proef de warme koffie in mijn mond en dan gebeurt er iets ontzettend grappigs in het filmpje.

Oh nee..

Ik moet ZO hard lachen dat mijn grote slok koffie in mijn luchtpijp beland. Ik probeer de koffie tegen te houden en ik sla mijn hand voor mijn mond, waardoor de koffie met volle vaart uit mijn neus stroomt. Ik hoest en proest, krijg geen adem meer en heb daardoor het gevoel van stikken. Ik houd het echt niet meer!

En dan proest ik mijn overgebleven slok koffie, dat nog niet via mijn neus naar buiten is gestroomd, over de man tegenover mij heen.

Over.. zijn.. witte.. blouse..

Kan het erger? Ik kijk hem met grote ogen aan en ik stotter, kuch en proest met een rood hoofd mijn excuses bij elkaar. S.. ss.. s.. sorry het spijt me echt!!! Ik vergoed uw blouse natuurlijk! Hij begint te lachen en zegt: “Mazzelaar! Ik had vanmorgen nog ruzie met mijn vrouw dat ik deze blouse niet meer van haar aan mag. Hij is te oud en er zit een gat in hahaha”. Ik lach schaapachtig mee en weet mijzelf geen houding te geven.

Hij vervolgt: “Geen zorgen, straks trek ik mijn werktrui eroverheen aan en niemand die het ziet. Je mag mij wel een kop koffie vergoeden, want die ruikt erg goed”. Hierdoor schiet ik in de lach en we krijgen samen de slappe lach om de situatie. “Ging niet helemaal lekker net hè? Het leek wel of je dood ging joh” lacht hij er achteraan.

Wij lopen de trein uit en staan daarna samen in de Starbucks op Amsterdam Centraal een koffie af te rekenen. “Wil jij niet?” vraagt hij. “Nou, ik denk het niet hè?” lach ik.

Wij geven elkaar een hand en wensen elkaar een fijne werkdag.

Wat een ochtend.