Gym

Het is al hartje zomer en hoewel iedereen al maanden in de sportschool staat te beuken om fit te worden, ben ik -ietwat verlaat- door een mooie actie verleid om mij ook in te schrijven. Als zelfbewust mens met ijdele trekjes heb ik mezelf al vaker in mijn korte leven ingeschreven voor verschillende gym’s (want zo noem je dat als je een beetje hip bent). Je voelt je super goed over jezelf en wekenlang beloon je jezelf voor het feit dat je alleen al de intentie hebt om je te gaan inschrijven. Je eet eens wat extra’s, want ja je gaat binnenkort toch lekker trainen, maar dan. Je schrijft jezelf in en gelijk voel je je maag ineenkrimpen. De trek naar snacks is hiermee ook meteen verdwenen. Wat heb ik gedaan? Ik heb een leerstoornis, dacht ik. Al vele malen heb ik mij voor bepaalde tijd verbonden en bijna gestikt in wurgcontracten. Toch blijf ik het doen, ik heb mijn ziel verkocht aan de duivel. Ik krijg flashbacks van opgepompte mannen die zichzelf bewonderend in de spiegel aankijken en af en toe tijd maken om je met hun vieze bezweette ogen te volgen. Hoewel ik eerlijk toegeef dat zo’n strakke sportlegging me heus heel goed staat, geeft het me een ongemakkelijk gevoel. Als je je ogen zou dichtdoen dan zou je even niet meer weten of je in een sportschool of op een set van een pornofilm staat. Testosteron krijgt op plekken zoals dit een klank en het gebrul en gekreun klinkt oorverdovend*.
Daarover gesproken; er zijn altijd wel wat vrouwen die zich mengen onder het kreunende manvolk. Ze zijn ‘one of the guys’, alleen dan eigenlijk gewoon niet. Met hun lange peroxide extensions, nepwimpers én nagels is het plaatje wel compleet.
Het zijn geen foute mensen, begrijp me niet verkeerd. Ze vinden naast lichamelijke en geestelijke voldoening ook nog vele sociale contacten en lijken er veel plezier te hebben. Maar ik pas er niet en voel me weer kind, net als wanneer ik als laatste met de gym gekozen werd.

*ietwat overdreven voor het verhaal, niet zoals in de realiteit.