Gewoon – Gelukkig

“Wij vroegen ons niet telkens af hoe we gelukkig zouden kunnen worden, we deden het gewoon”. Ik keek naar mijn opa en hoe hij dit zo makkelijk zei en ik werd jaloers op de tijd waarin hij geleefd had. Ik werd jaloers op de tijd die een stuk minder keuzes leek te hebben. De tijd waarin je een paar keuzes had en het daar maar mee moest doen.
“Hoe bedoel je we deden het gewoon?”, vroeg ik in de hoop om de kennis van mijn opa op mijn eigen chaotische, twijfelende leven toe te kunnen passen.
“Wat ik ermee bedoel is dat we niet de hele tijd nadachten over wat ons geluk zou kunnen brengen of waar we dachten gelukkig van te kunnen worden. We leefden het leven, deden wat we moesten doen en ik nam het voor lief, was er blij mee, het was niet zoals hoe het nu is. Nu vraagt iedereen zich af of hij/ zij wel echt gelukkig is en hoe dat eventueel veranderd zou kunnen worden. Of ze niet een andere keuze zouden moeten maken, zoals wisselen van opleiding, waar er tegenwoordig trouwens ook dozijnen van bestaan.

In die laatste zin herkende ik mijzelf. Want, deed ik wel de goede opleiding, of wilde ik toch iets anders doen? En ging ik voor baankans of geluk?
Maar, wat is geluk nou eigenlijk precies en moet ik ook niet maar gewoon leven, gewoon doen en niet denken aan het alles wat ik zou kunnen doen, want het alles is simpelweg teveel.

Mijn hersenen kraakten en dachten en gingen van hot naar her, totdat ze stopten en kwamen op dat ene moment van een paar weken geleden. Dat moment waarop ik samen met mijn moeder in de stad liep en we even snel een flesje drinken wilden kopen in de supermarkt.
Ik weet nog hoe we bij het schap met flesjes drinken stonden en we beiden stil waren en keken en keken en keken. Want wat moesten we in vredesnaam kiezen? Er was zoveel keuze dat het mij begon te benauwen en dat heb ik wel vaker, want kiezen vind ik verschrikkelijk moeilijk en al helemaal als het zoveel is en het je geluk bepalen kan. Tenminste, zo moeilijk denk ik erover, want volgens opa moet ik niet opzoek gaan naar geluk, ik moet gewoon gaan leven.

“Maureen, je bent weer aan het denken en kiezen”, zei mijn opa en hij haalde mij mijn hoofd uit.
“Denk niet teveel na, geluk komt wanneer het komen zal, je moet gewoon gaan doen.”
En toen ik dat hoorde was ik mijn opa dankbaar voor het kleine steunpilaartje dat hij op dat moment geworden was tussen mij en mijn keuzes. En ik schonk hem een glimlach en zei: “Bedankt. Laten we gaan leven.”