Gered of reddeloos?

Gered of reddeloos?
Een paar donkere bruine ogen keken mij gedurende de treinreis wanhopig aan. Dit alles omdat de man naast mij de krant op het tafeltje voor mij legde en zelf zijn ogen sloot om nog wat minuten aan zijn nachtrust te plakken. Het betrof een advertentie van op de achterkant van de Metro. De donkere ogen bleven maar kijken. Even overwoog ik om de krant om te draaien, maar dat vond ik niet eerlijk. Dan zou ik hetzelfde doen als de man naast mij en dat kon niet de bedoeling zijn geweest van deze advertentie. Op de verkeerde plek en in conflict gebied geboren, geen ouders meer, ondervoed, geen toegang tot onderwijs. Reddeloos?
De ogen sluiten, letterlijk en figuurlijk. Het is bijna de enige manier waarop je nog met het huidige nieuws en de bijbehorende beeldvorming kan omgaan. In plaats van de krant om te draaien, bleef ik er naar kijken. Ik vroeg me af hoeveel mensen dit jongetje intussen hadden aangekeken. Hoeveel mensen hadden hem op een tafeltje in een trein gelegd en vervolgens de ogen gesloten? Het jongetje op de foto leeft nu zijn leven in treinen door heel westers Nederland, gezien en ongezien. Tegelijkertijd is hij hopelijk nog in leven (gered?) in een onderontwikkeld deel van Afrika. Wat een dubbelleven.
Het liefst wil ik ‘de hele wereld’ redden, maar tegelijkertijd besef ik mij dat een dergelijke opgave in mijn eentje op zijn zachtst gezegd wat idealistisch is. Misschien moet ik het om te beginnen klein houden. In de volgende trein draaide ik de krant die op het tafeltje lag om. In de hoop dat meerdere mensen zijn wanhopig donkere ogen zouden zien en daar op zijn minst over na zouden denken. Ik hoopte dat velen het leven in zijn ogen zouden zien, of überhaupt dat ze hem zouden zien.