FOMO: Fear Of Moving On

Zoals vele anderen ben ik regelmatig op Facebook te vinden. Dankzij alle status updates van mijn vrienden zie ik de meest fantastische levens voorbij komen. Althans: zo lijkt het. Facebook geeft namelijk maar een klein deel weer van het leven van de gebruiker en de gebruiker kiest zelf wat hij wil delen. Niet erg objectief dus. Dankzij Facebook hebben veel jongeren last van fomo: fear of missing out. Ze willen overal bij zijn en altijd de beste foto’s maken om te delen via social media.

Ik heb last van een andere soort fomo: fear of moving on. Ik heb mijn hele leven in de schoolbanken gezeten en daar werd mij verteld wat ik elke dag/week/maand moest doen. Nu ik klaar ben met school is er niemand meer die mij vertelt wat de volgende stap is en deze stap zelf zetten durf ik niet. Ik ben namelijk bang dat ik niet meer terug kan naar hoe het was.

Gisteren kwam de postbode langs met mijn pakketje. Daar zat het achtste deel van de Harry Potter-reeks in. Ik ben een diehard fan dus ik begon direct te lezen en binnen een halve dag had ik 90% van het boek al uit. Toen besloot ik ervoor om het boek weg te leggen en wat anders te gaan doen. En waarom? Omdat ik bang was om het boek uit te lezen. Ik wilde niet dat het boek zou aflopen.

Ik heb de andere zeven delen al honderd keer gelezen in het Nederlands en een paar jaar geleden besloot ik om de Engelse boeken aan te schaffen. Ook de Engelse boeken had ik in één ruk uit, behalve de laatste paar hoofdstukken van deel zeven. Dat waren de laatste onbekende pagina’s uit een serie waar ik ontzettend gek van was. Als ik die had gelezen kon ik nooit meer verlangen naar de onbekende woordgrappen en andere kleine verassingen. Zelfs al wist ik precies hoe het boek zou eindigen. Ondertussen heb ik de Engelse serie al twee keer gelezen maar nog steeds zijn de laatste paar hoofdstukken ongelezen. Ik wilde een beetje mysterie bewaren.

Toen ik gisteravond het achtste deel voor me zag liggen besloot ik om deze knop om te zetten. De tijd tikt altijd door, zelfs als ik besluit om stil te staan. De toekomst ligt helemaal open maar ik zal hem zelf moeten invullen. Ik besloot om te beginnen met het uitlezen van het achtste deel. En ik zal je vertellen: toen ik het boek uit had voelde ik me gewoon normaal. Ik heb dat hoofdstuk (letterlijk en figuurlijk) afgesloten en ik ben verder gegaan.
Zoals Perkamentus zegt: “it does not do to dwell on dreams and forget to live”. En wie weet zal ik de Engelse serie ooit nog uitlezen.