Een Star Wars-fan zonder ballen

Gisteravond ging ik uit eten met vier ex-collega’s slash vriendinnen. Na een lange werkdag op onze respectievelijke kantoren troffen we elkaar in een hip nieuw restaurantje, waar al een groepje van vier mensen aan de tafel tegenover ons zat. Wij namen ook plaats en hadden een uur later een tafel vol planken, schalen en mandjes en wijn. Op een gegeven moment viel het me op dat één van de mannen aan de tafel tegenover ons naar mij keek en toen iets tegen zijn vriend zei. Ik vond dat een beetje vreemd, maar hield me voor dat het gewoon toeval was. Even later zag ik echter de twee mannen weer mijn kant op kijken en dit keer lachten ze. Ik boog me naar mijn collega, die met haar rug naar hen toe zat en zei ‘volgens mij praten ze over mij’. ‘Oh wat raar, ik zou niet weten waarom’ zei ze, daarmee mijn angst dat er een kwart bladerdeeghapje met risotto in mijn gebit was blijven hangen wegnemend. Op een gegeven moment vond ik het zo vervelend worden, dat ik mij niet meer goed kon concentreren op wat er aan onze tafel werd verteld. Toen één van de meisjes van de andere tafel ook nog haar stoel op zijn achterpoten kiepte om om mijn collega heen naar mij te kijken, had ik het wel een beetje gehad. Ik zwaaide uitbundig naar haar en riep ‘hallo!’, maar ze deed net of ze het niet zag. Toen ik even later terugkwam van het toilet draaide het groepje Subtiliteit Voor Beginners zich naar me toe. ‘Ja wij vroegen ons dus af,’ begon Subtiele Man 1 – hij keek hierbij nogal wantrouwig- ‘nou draag jij een Star Wars T-shirt, maar ben jij wel een échte fan of draag je dat zomaar?’ Toen mijn ogen weer terug naar voren waren gerold vroeg ik mij hardop af: ‘Als hier een man had gezeten met een Star Wars T-shirt, was je dan ook naar hem toegegaan om te vragen of hij wel écht fan is?’ Subtiele Man 2 vond dit een werkelijk absurde vraag en riep uit ‘Het is een compliment!’, waarop zijn vriend instemde ‘Die weet ook niet hoe ze een compliment moet ontvangen!’. Subtiele Man 2 wierp nog eens een goede blik op mij en besloot toen ‘Nee, die krijgt ze natuurlijk ook niet vaak’. Wat ik had willen zeggen is: ‘Why, you stuck up, half-witted, scruffy-looking Nerf herder!’ en hem met een op de huid gebakken sardine met verse dille in het gezicht willen slappen, maar wat ik werkelijk zei was helemaal niks. Voor elke idioot die je onder de tafel discussieert, staan er namelijk tien andere in de rij – wat dat betreft zijn het net Stormtroopers – en ik had meer interesse in appeltaart met slagroom.