Een Grieks onderonsje

"Zullen we dan maar de laatste Champions League wedstrijd van het seizoen meepakken?", klonk de cynische stem van mijn kompaan afgelopen vrijdag aan de andere kant van de telefoon. Terwijl ik zijn vraag bevestigend beantwoord, voel ik toch weer die heimelijke hoop opkomen. De heimelijke hoop die zich altijd weer meester maakt van mij voordat ik mezelf opmaak voor mijn traditiegetrouwe halfjaarlijkse Ajaxpotje. De heimelijke hoop die na datzelfde Ajaxpotje steevast de grond in gestampt wordt en ik mijzelf plechtig beloof nooit meer naar de ArenA te zullen wederkeren. Nooit meer. Tot ik een half jaar later diezelfde belofte weer verbreek…

En daar zat ik dan vanavond, een groffe 183 dagen later sinds mijn vorige rentree, met mijn vrolijke knar weer in het stadion. Het nietige PAOK stond dit maal op het programma. Een stugge Griekse vechtmachine die strijdt vanuit het hart en zichzelf in loopgraven ingraaft op de eigen helft. Een strijdplan waar "ons aller Ajax" niet meer de goden van weleer voor heeft om zich tegen te weren, laat staan een paard van Troje om de Griekse muur te verrassen. Het verslagen hoofd van voormalig Zeus a.k.a Dennis Bergkamp op de stadiontelevisie na de 0-1 van de uitploeg was de personificatie van de hedendaagse misère: de eens zo grote Griekse Halfgod Ajax regeert niet langer op de berg Olympus, maar verliest vandaag de dag een potje poker in de lokale kroeg van tzatzikiboer PAOK uit de provincie. De strijd tussen Ajax en de Europese elite is zoals de Griekse film 300, een kleine dappere groep Spartanen tegen het grote Perzische rijk, waarbij de 300 hier niet staat voor het aantal strijders, maar het aantal miljoenen dat het hierin mist.

Er is dan helemaal geen hoop meer? Jawel, in de donkere krochten van het Europese voetbal straalt een flits van de zonnewagen van Helios aan de horizon: Kasper Dolberg. Voor de voetballeken onder ons: een schandknaap van 18 die in de kleedkamer pocht met zijn level 2000 Snorlax op Pokemon Go heeft de Amsterdamse eer enigszins weten te redden met een leuk schotje, waardoor Ajax de deur naar het kampioenenbal nog op een kiertje heeft staan. Volgende week valt de beslissing in Griekenland. Het land dat cynisch genoeg naast de huidige politieke, nu ook de sportieve deur naar de Europese elite belichaamt. En ik? Ik ben er klaar mee. Ik ga nooit meer naar de ArenA. Nooit meer…..