De spoorrails

Afgelopen week keek ik de film Mr. Nobody. De hoofdrol wordt gespeeld door Jared Leto, die man met die enorme grote prachtige blauwe ogen. Die ja. Ook wel bekend als leadzanger van 30 Seconds of Mars. Maar nu dwaal ik af (die blauwe ogen zijn wel echt prachtig, geloof me). De film krijgt een magere 7,9 op IMDB, wat voor IMDB-standaarden eigenlijk best wel oké is. Maar Mr. Nobody is niet ‘best wel oké’, Mr. Nobody is een parel. Zo’n eentje die je vindt in een bijna niet te vinden en open te krijgen oester. Het vinden van die parel geeft een ontzettend bevredigend gevoel.

De film gaat over Nemo Nobody, gespeeld door, jawel, de man met de prachtige blauwe ogen. Het is het jaar 2092 en de honderdachttienjarige Nemo verteld z’n levensverhaal aan een verslaggever. Hij vertelt z’n levensverhaal vanuit drie fases: z’n negende, zestiende en vierendertigste levensjaar. Verwarrend is dat hij het over alternatieve levens heeft en hij wisselt dan ook vaak en snel tussen deze levens. Maar het beginpunt is hetzelfde: na de scheiding van zijn ouders staat Nemo op het treinstation en moet hij kiezen of hij met z’n moeder meegaat of bij z’n vader blijft. Zolang hij niet kiest is alles mogelijk. De film laat de gevolgen zien van de verschillende keuzes. Wat als hij ervoor kiest om bij zijn vader te blijven? En wat gebeurd er als hij besluit om met zijn moeder mee te gaan?

Ik zal eerlijk zijn. Ik ben een filmliefhebber, maar het komt zelden voor dat een film me aan het denken zet zoals Mr. Nobody mij aan het denken zet over m’n eigen leven en dan vooral mijn keuzes en de gevolgen hiervan. Vóóral de gevolgen hiervan. De ‘what ifs’ van mijn leven. Wat als ik op een bepaald moment in m’n leven links was gegaan in plaats van rechts? Had ik dan nu dezelfde vrienden gehad? Hetzelfde vriendje? Dezelfde woonplaats? Dezelfde baan? Oneindige mogelijkheden en oneindige vragen. Één scène in het bijzonder sprak tot mijn verbeelding en er wordt niet eens in gesproken. Het is ‘gewoon’ een versnelde opname van spoorrails die in elkaar overlopen en van elkaar aftakken. Ik was gehypnotiseerd. M’n leven vloog aan m’n ogen voorbij. Gemiste kansen, gemaakte keuzes. What if?