De mooiste tijd van je leven

Het parkje achter mijn huis zit tjokvol met wat in de studenten-slang van mij geboortestad ‘feuten’, ‘nullen’ of ‘sjaars’ genoemd wordt, maar hier in Utrecht geloof ik gewoon gezellig ‘eerstejaars’. De studenten kijken reikhalzend uit naar de delegaties van diverse studentenverenigingen -de meest ‘prominente’ of simpelweg aantrekkelijkste leden- die in bootjes door de singel varen om hun vereniging te promoten. Nu worden de nieuwelingen nog getrakteerd op gadgets en gratis harde muziek, maar dat zal over een week, na de inschrijving, wel anders zijn. Dan begint voor veel verenigingen de ‘kennismakingstijd’, het eufemisme voor de ontgroening. Het park zal dan vermoedelijk opnieuw bezaaid zijn met sjaars, dit keer in dierenpakken, luiers of overals, met afvalprikkers voor de braafste associaties en gênante opdrachten voor de rest. Hier, in het waterige Augustus zonnetje, lijkt dat alles nog ver weg. Het is net boven de twintig graden, dus de meiden van UVSV, het vrouwencorps, hebben hun kortste minirokjes aangetrokken. Als ik langs het park richting sportschool loop bekijk ik het tafereel met een mengeling van weemoed en opluchting. Zes jaar geleden alweer! De wind zwiept de geur van testosteron, zenuwen en nieuw gekochte kleding in mijn gezicht. Een nieuwe start hangt in de lucht, en ze hebben er zin in. Het moet de mooiste tijd van hun leven worden. Een gretige student in spe laat zijn blik langs mijn strakke sportbroek omhoog glijden. Ik kijk hem schamper aan. Oh nee, zet dat maar uit je hoofd. Vis maar lekker in de vijver in het park. Ik loop verder, het park achter me latend. Het studentenleven is nu van hen.