De emotionele achtbaan die Olympische spelen heet

Nederland deed mee met een record afvaardiging aan de Olympische Spelen. ‘We’ zouden dus wel even een record aantal medailles in de wacht gaan slepen. Maar was deze verwachting terecht? We weten allemaal dat er in de sport meer atleten verliezen dan winnen. Sporters komen alleen voor goud! Dat betekend dat slechts 3% van alle sporters dat ook daadwerkelijk lukt. Slechts 8% behaald het podium.

Ook ik dacht dat deze spelen het helemaal zouden worden. Maar het risico van meer sporters is dat de kans op een teleurstelling ook groter is. Het lijken meer dan eens de Spelen te zijn van hoge pieken en diepe dalen. De favorieten maken het niet waar. Is de druk te groot of verwachten wij sport kijkend Nederland gewoon te veel? Bij teleurstellingen ging het op Op Social Media flink te keer. Ook ik vond het tegenvallen maar mijn ogen werden geopend toen drie zwemsters die in 2008 nog de golden girls van het zwembad waren hun verhaal deden. Het zwemtoernooi liep uit op een deceptie en dat wisten de dames echt wel. En ze baalde er enorm van. Ze hebben daar vier jaar voor getraind. Risico’s genomen en keuzes gemaakt die niet altijd goed uitpakken. Ze kwamen hier om te winnen en het lukte niet. Iedereen zag dat het niet liep en niet goed ging. Maar moeten we onze Olympische helden dan zo afzeiken? Nee lijkt me niet. Ze zijn zelf ook teleurgesteld. Hebben vier jaar keihard getraind en dan komt het er niet uit op het moment dat het moet.

In week twee leek alles te kloppen. Vier keer goud binnen 48 uur. Hans van Zetten zou zeggen: "Dat is ongekend”. Zou de flow er dan eindelijk zijn. Toch niet. 48 uur later zouden vier teams in de halve finales worden uitgeschakeld. Voor drie van de vier teams ging ook de strijd om brons verloren. Aan het eind van deze Spelen zit ik toch met gemengde gevoelens. Zijn we nou wel zo’n sportland? Waarom lijkt het op de grote toernooien toch allemaal net niet te lukken? De medailles kwamen veelal uit onverwachte hoek. Heeft dat met de druk te maken? Het lijken me geen zaken voor ons, de sportkijker, om over na te denken, maar meer voor de bonden. Evalueren en opnieuw beginnen voor weer een traject van vier jaar. Een traject wat vol met hobbels zit. Bij winnen hoort nu eenmaal ook verliezen. de kans dat je verliest is vele malen groter dan dat je wint. We moeten dus eigenlijk gewoon enorm trots zijn op onze sporthelden en ons realiseren dat alleen al deelnemen aan de Spelen een enorme prestatie is. Moet je nagaan als je een medaille wint!