#Campingleven

Na een aantal ongemerkt voorbijgevlogen jaren van afwezigheid, bracht ik afgelopen zomer mijn vakantie door op de camping. De geïmproviseerde kookrituelen op een enkel pitje, het spitsuur bij de afwas en buren die meekijken tijdens een potje kaarten, deden me terug denken aan de jaren dat ik nog met mijn ouders ging kamperen. Des te groter bleken de veranderingen, toen ik het aanwezige Nederlandse kroost observeerde. Niet een zwembad, maar het aanbod van Wi-Fi gold als norm bij de keuze voor een camping. ‘Bij de vorige camping hadden we internet bij de tent,’ hoorde ik een twaalfjarig jongetje beteuterd zeggen. De Wi-Fi van onze kampeergelegenheid reikte niet verder dan de receptie. Zondagochtend tijdens het ontbijt huppelde datzelfde snotjong langs mijn tent. Gezien het mooie weer nam ik aan dat hij op weg was naar de speeltuin, totdat ik de iPad onder zijn arm geklemd zag.

Net als vroeger vermaakte ik me prima op en rond de camping: Fietsen, wandelen en een bezoekje aan de stad, waar mijn vriend en ik – als brave toeristen – ook de kerk besloten te bezichtigen. Ik schaamde me om met blote benen het imposante gebouw te betreden, maar gelukkig zag ik al snel meerdere toeristen in korte broek. Eenmaal binnen bleek de drempel nog lager: Een oplichtend mobiel scherm verraadde dat de gebruiker – een vrouw van eind twintig – virtuele Japanse wezens aan het vangen was in het heiligdom.

Op de laatste avond genoten we voor de tent van de laatste zonnestralen. De buurvrouw tegenover ons – halverwege de vijftig, fleecetrui, geruite pyjama broek – zat te lezen in haar medische thriller. Onder de tafel stond een koffiefilter uit te leggen boven een kan. Haar man stond op afstand met zijn mobiel het tafereel te filmen, terwijl hij wat dingen mompelde tegen het apparaat. Even later dook hij verslagen weer in zijn roman, omdat de Skypeverbinding was weggevallen.
Laat ik maar niet ontkennen dat ik zelf dagelijks een vleugje internet meepikte op mijn weg naar het toilet, al was het alleen maar om te zien wat onze Olympische helden die dag hadden gedaan. We weigerden te betalen voor een plekje met elektriciteit, maar laadden stiekem onze smartphones op bij het stopcontact naast de wasbakken.

Frustrerend genoeg blijkt de primitiviteit van een camping – waar een beperkte toegang tot sociale media juist ontspanning zou moeten bieden – niet voldoende meer om helemaal tot rust te komen. Online of offline: Zolang iedereen maar op zijn eigen manier vakantie viert.