Zes sneetjes wit

Ik leg mijn boek weg en sta op om zijn brood te gaan smeren.

6 sneetjes.
6 sneetjes wit, zoals altijd. Al jarenlang.
Omdat hij altijd precies weet wat hij wil en tevreden is met hoe het altijd gegaan is.

Hoe anders is dat bij mij.
Het begint al bij het ontbijt.
Brood, crackers, beschuit, yoghurt met Cruesli of muesli, een smoothie of een gebakken ei?
Bij de lunch idem, het avondeten (zucht) geen idee…

Wat ik vandaag ga doen uit de lijst van taken, werk en privé?
Ik weet meestal wel wat er moet gebeuren, maar kan me er vaak niet toe zetten.
Niet interessant, leuk, spannend genoeg.
Alhoewel, spannend is nou weer niet echt een criterium voor mij 😉

Twijfels en onzekerheden.
Wie ben ik, wat wil ik, wat ga ik vandaag doen, wat komt er vandaag op mijn pad?

Hoe is het toch mogelijk?
Het verschil hoe mensen over zichzelf denken.
We zijn allemaal mens, hoe verschillend ook.
Allemaal mooi en goed zoals we zijn.

En toch…
Toch meent de één van zichzelf dat ie lelijk, mislukt, een kluns of dom is en blaakt de ander van zelfvertrouwen, is niet bang om fouten te maken of vindt zichzelf (zelfs) knap.

Ligt dit nou allemaal aan opvoeding, ervaringen uit het verleden en toevalligheden?
Of zit het al (deels) ingebakken in je karakter?
Heeft het nut voor ons voortbestaan dat sommigen van ons onzeker opstaan en onzeker naar bed gaan?

En hoe bestaat het dat de één tevreden kan zijn met wat ie heeft (ook al is dat soms bijna niets), met de zon die schijnt en de blauwe lucht?
Die, als het moet, zelfs kan genieten van de regen (omdat je er alleen maar nat van wordt )
Mensen die weten dat je moet genieten van gezondheid, van eenvoud, van alles wat het leven biedt.

Terwijl er ook mensen zijn die aan miljoenen op de bank nog niet genoeg hebben.
Die alleen maar meer willen en niet zien wat ze (al) hebben.
Die steeds meer (materiële) rijkdom willen vergaren, desnoods over de rug van een ander.
Zonder gewetensbezwaren of angst voor represaille.

Hoe mooi heeft Claudia de Breij dit verschil verwoord in haar lied “Het gras”
Gelukkig woon ik aan haar kant van de heuvels…