Wat krijgen we dan nou?!

Geduldig wacht ik op mijn beurt in de rij bij de kassa van een vrij grote winkelketen. En terwijl ik daar sta te wachten herinner ik mijzelf eraan dat ik zo meteen niet op automatische piloot terugkeer naar mijn vertrouwde, verloederende appartement met een vreselijk riekende lift, maar dat ‘thuis’ sinds kort in Landgraaf ligt. “Dat is dan € 41,99. Pinnen?” vraagt de dame achter de kassa. De medewerker achter haar leert mij dat de dame achter de kassa in opleiding is. “Pinnen alsjeblieft” antwoord ik. Even later duwt ze mij het bonnetje in mijn hand en kijkt al vragend naar de volgende klant. Geeneens een ‘bedankt-en-een-fijne-dag’. Ik blijf staan en kijk de dame achter de kassa vragend aan.

“Mag ik er misschien een tasje bij?” vraag ik de dame in opleiding. Misschien ben ik wel een beetje verwend, maar meestal is dit toch een vraag die mij gesteld wordt? Ongeacht of ik er nu € 0,03 of
€ 0,05 of zoals bij de Media Markt € 0,20 voor betaal. De dame in opleiding kijkt mij en vervolgens de medewerkster achter haar met grote ogen aan. Ik vermoed zo dat dit gedeelte niet in haar script staat. “Ja dat kan, dat is dan € 0,20” vertelt de medewerkster(!) mij met verveelde blik. Ik leg braaf het muntje neer en de dame in opleiding legt braaf het nog netjes opgevouwen tasje voor mij neer…

Mijn blik glijdt van het tasje naar de dame in opleiding, naar het tasje, naar mijn aankoop terug naar de dame in opleiding om te eindigen bij de aanlerende medewerkster. Mijn non-verbale communicatie was oorverdovend, maar blijkbaar spreken zij beide deze universele taal niet. Nog een keer kijk ik ze aan. En alsof het kwartje bij mij moet vallen vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen “oh sorry, ik moet mijn aankoop zelf inpakken?” Ze keken me aan alsof ik Bambi zojuist voor hun ogen heb doodgeschoten.

Vroeger, toen de tasjes nog gratis waren, kreeg ik mijn aankoop na betaling toch echt standaard ingepakt in een tasje aangereikt. Dat er tegenwoordig een kleine bijdrage voor het plastic tasje gevraagd wordt, is prima, maar wat is er dan met de resterende service gebeurd? En betekent dat dan ook dat je je als caissière als een ware schobbejak moet gedragen?

Ik pak mijn aankoop uiteindelijk zelf in en loop zachtjes foeterend weg bij de winkel. Ik ben toch niet gék? Ik stap in de auto en rij zonder na te denken richting mijn oude flat. Non-de-ju! Ik heb blijkbaar moeite met het loslaten van oude gewoontes. Tijd om nieuwe te creëren?