Waarom ik nooit naar Schoolreünie’s ga

Waarom ik nooit naar Schoolreunie’s ga, weet ik niet. Misschien heeft het te maken met mijn “lack of success”.
Wel komen altijd de succesvolle vrouwen en – mannen. Pieter is exemplarisch. In de klas al op jonge leeftijd het toonbeeld van rust en evenwicht. En ook Theo en Bart. Pieter liet de felle discussie’ s vroeger altijd aan anderen over. Aan de erudiete Theofiel of aan de behendige Bartolomeus. Zij waren de ambitieuze leerlingen van school uit Amsterdam-West. Zij zouden er wel komen. De één was de voorzitter van de leerlingenraad geweest en de ander de hoofdredacteur van de schoolkrant.

Ik was in 1980 nog een nobody.Liep rond in een oude schipperstrui en had lang haar. Zag er volgens mijn klasgenoten uit als : een geflipte jongerenwerker op zoek naar goede Nederwiet. Ik was bevriend geraakt met Johan, de leraar maatschappijleer, die ons in zijn lessen liet kennismaken met allerlei pressiegroepen c.q. maatschappelijke organisaties: als het Palestina Komitee of het Centrum voor Geweldloze Weerbaarheid.
Ik werd de Albert Cuypmarkt opgestuurd om rusteloze bezoekers te interviewen over wat zij verstonden onder geweldloos verzet. Mijn wereldbeelden werden op hun kop gezet. Met dank aan hem.

Ik was opgegroeid in een beschermd christelijk gezin. Mijn opa was Vriend van Israël. Thuis werd er niet gesproken over de positie van de Palestijnen in de joodse staat Israël. Ik zat op school in Amsterdam-West en was volop bezig me persoonlijk te vormen.
Ik was exponent van de Generatie-X. Onze identiteit werd mede bepaald door externe factoren als de woningnood en milieuvervuiling. En wij zaten middenin een grote strijd. In de politiek,bij de universiteiten en op de mbo-scholen. Wij streden voor meer persoonlijke vrijheid, democratisering en een beter milieu.

De club van Rome had 10 jaar terug een vernietigend rapport geschreven over de teloorgang van onze planeet. Krakers in Amsterdam vochten voor hun sociale woonrechten. De Burgemeester en de gemeenteraad zochten naar oplossingen. En antwoordden met repressie en agressie. Er rolden zelfs legertanks door de straten van Amsterdam.

Pieter praatte tijdens de reünie niet over deze dingen. Hij was weinig veranderd. Hij vertelde als een trotse vader over zijn kinderen,die goede banen hadden. Er was weer een nieuwe succesvolle – generatie Y- in opkomst.

Pieter,Theo en Bart dronken een glas , deden een plas en alles bleef zoals het was.