Waarom Froome de Tour gaat winnen

Het beloofde een mooie climax te worden. Aan de voet van de Mont Ventoux waren klassementsmannen Froome, Quintana en onze eigen Mollema nog samen. Drie kilometer voor de finish vond Froome het best en schakelde bij om zelf weg te rijden. Alleen Richie Porte kon volgen. Na een solo-actie sloot Mollema ook aan bij het tweetal. Quintana moest lossen.

Spektakel op een kilometer van de streep. Porte reed in op een stilstaande motor en het drietal ging en masse neer. Waar Mollema en Porte snel weer op hun fiets zaten, had Froome een kapot frame. Ook dát is wielrennen. Froome zag het en zette het op een lopen, de kale berg op. Je bent van Keniaanse afkomst of je bent het niet.

Mollema, gesterkt door het oponthoud van Froome, rook bloed. Met al zijn ziel en zaligheid stoempte hij, zoals alleen hij dat zo mooi kan, naar de finish. Achteraf bleek het goed voor een tweede plek. Froome zakte naar de zesde tree.

Na een uur kwam er een jurybericht kwam dat Froome gewoon in het geel blijft. Dit omdat de valpartij niet door de renners was veroorzaakt, maar door het publiek. De motor zou er niet meer door kunnen komen. Hij krijgt bovendien dezelfde tijd toebedeeld die Mollema had gereden. Dubieus, to say the least. Froome wist niet hoe snel hij na deze beslissing de jury moest bedanken. ‘It was the right decision.’ De tijd is stilgezet op het voor Froome meest gunstige moment, net voor de crash. Knipoogje van Prud’homme.

Dan de kwestie van het hardlopen. Hier zou toch wel ingegrepen worden? Ik herinner mij de kritiek op Armstrong toen hij, noodgedwongen, eens een stukje afsneed. Het was de Tour van 2003, Beloki ging voor de Texaan onderuit en er was geen andere oplossing meer dan door het gras de afdaling te nemen. Wel korter, niet sneller. Uiteindelijk is dit met een sisser afgelopen. De loopsessie van Froome schat ik dan toch wel iets erger in.

De regels zijn niet dekkend in deze kwestie. Deze stellen dat een renner met zijn fiets over de streep moet komen. Uiteindelijk kwam Froome wel met een fiets over de streep, maar niet voordat hij enkele tientallen meters had gesmokkeld in gestrekte draf. Prud’homme wuifde het weg.

Door de gedurfde en dubieuze beslissing van de organisatie, komt de sport die zo mooi kan zijn, wederom in een slecht daglicht te staan. Een sport die net weer een beetje krediet had opgebouwd na de pikzwarte dopingjaren. Prud’homme heeft een lievelingetje in Froome. En die gaat koste wat kost in het geel op de Champs-Élysées staan.