vierdaagse

Je loopt de vierdaagse van Nijmegen om je hoofd leeg te maken. In de eerste kilometers van de eerste dag van de vierdaagse denk je nog aan de politici van deze week. De ene wil president worden en heeft een vrouw die eruit ziet of hij haar zelf heeft ontworpen. De ander is al gekozen, zijn partner is gehuld in de klederdracht van haar religie. Maar de mannen opereren op dezelfde manier. Warm en gelovig als het moet, machtswellustig en hebzuchtig als het kan. Bij Elst heb je die agressieve koppen uit je hoofd gelopen. Langs de kant van de weg zie je alleen maar vriendelijke gezichten zonder verborgen agenda.

De tweede dag voel je de eerste spierpijn. Je denkt aan de atleten die een pilletje of spuitje nemen om te winnen. Ondersteund door een regering maken ze de sport kapot met het doel een land te promoten. Het gedachtegoed van de Spelen is al jaren geleden in Olympische vlammen opgegaan. Toch zitten we straks allemaal weer voor de tv als onze Daphne loopt. ‘De neiging om vals te spelen zit nu eenmaal in elk mens’, denk je terwijl je in Wijchen een bocht afsnijdt.

Op de derde dag loop je met de militairen over De Zevenheuvelenweg. Je bent jaloers op de soldaten omdat kameraadschap de kilometers makkelijker lijkt te maken. Zij aan zij probeer je hun marstempo te volgen. Je zou wel mee willen op een missie om vluchtelingen te beschermen. Misschien raak je dan dat machteloze gevoel kwijt dat je toch niets kunt doen om de wereld beter te maken. Maar dan krijg je een boterham van een aardige meneer en even verderop een pepermuntje van een mooi meisje en je verlangen naar het legergroen is al weer voorbij.

Op dag vier mag je high-fiven met de kinderen lang de Via Gladiola in Nijmegen. Je bent voor even een topsporter en je voelt de pijn niet meer. Maar je denkt ook aan de kinderen die kort geleden vol verwachting naar het vuurwerk gingen kijken en nooit meer terug kwamen. Dat is het steentje dat al vier dagen in je schoen zit en er maar niet uit wil. Al loop je nog 100 jaar door.