Verslagenheid in Nice

De laatste vuurpijn was nauwelijks de lucht in geschoten of het begon opeens heel hard te waaien op de Promenade des Anglais. Achteraf gezien voelt het bijna als een teken. Een teken om men te behoeden van al het kwaad dat komen zou in het prachtige, sprankelende Nice. De heersende feeststemming zou namelijk snel omslaan in iets dat nauwelijks te bevatten is. Het strand was afgeladen, iedereen was goedgehumeurd, vrolijk. De vele kinderen waren onder de indruk van het vuurwerk en bij elke pijl die de lucht inging hoorde je oeh’tjes en ah’tjes. Iedereen genoot van het prachtige spektakel dat symbool stond voor de vrijheid, maar dat dat gevoel van vrijheid binnen enkele minuten gigantische op de proef zou worden gesteld, wisten we toen nog niet. Wat volgde was chaos. Geschreeuw, gehuil, gekrijs, lawaai. Rennende mensenmassa’s. Iedereen was maar opzoek naar één ding: veiligheid. Ik had me al voor dit alles zich afspeelde uit de voeten kunnen maken, maar die ‘wat als’-vragen blijven maar in mijn hoofd rondspoken. Wat als ik vijf minuten langen op de promenade was blijven hangen? Wat als ik toch nog even terug gelopen was naar dat leuke bandje een stukje verder? Wat dan? Het voelt heel egoïstisch om zo te denken, ik ben veilig en ongedeerd terwijl er zoveel tientallen slachtoffers en gewonden zijn gevallen. Ik zou eigenlijk heel opgelucht moeten zijn. Maar het is de angst die overheerst. Angst, verdriet en machteloosheid. De dagen na de aanslagen zijn moeilijk. Er is een algehele sfeer van verslagenheid. We voelen ons niet op ons gemak en we weten het even niet meer. Mag je nog genieten en onbezorgd zijn als er zo kort geleden zo veel verschrikkelijks is gebeurd? Zoveel ouders die hun kind zijn verloren en families die uit elkaar gevallen zijn. Er wordt even niet meer gelachen in Nice, we zijn in de greep van de aanslag. De promenade is niet meer die fijne, zorgeloze plek langs de azuurblauwe zee, die plek waar je naar toe gaat om lekker uit te waaien, te fietsen of te lopen. Het is voor nu een plek gevuld met slechte herinneringen, angst en verdriet. Hopelijk verzacht de pijn in de toekomst, neemt de angst weg en kunnen we met zijn allen nieuwe, mooie herinneringen maken rond de promenade om deze vreselijke dag te vergeten…