Vandaag ga ik een oud vrouwtje in het water gooien

“Vandaag ga ik een oud vrouwtje in het water gooien.” Aangezien ik grijs haar heb en niet meer tot de jongsten behoor, besluit ik het gesprek even af te luisteren. “En wat ga jij doen?”. “Ik ga vandaag vechten” antwoordt de tweede jongeman. Stoer pakt hij een tak en begint een luchtgevecht. Zijn broertje pakt ook snel een takkenzwaard en behendig slaan ze de takken tegen elkaar aan. Twee meisje staan op de steiger te luisteren en de ene roept “Stil, luister…”. In de verte is de motor van een boot te horen. Het water klotst tegen de steiger aan, die daardoor een beetje trilt. De dames stappen gauw van de steiger af. Ze willen duidelijk niet zelf in het water belanden. Voordat de verveling toeslaat roept de ene jongeman “Meidengevecht!” En de twee meisjes beginnen elkaar spontaan te slaan en te krabben, totdat eentje zich pijn doet. Waarom zouden zij zoiets doen? Is het een ingeweven breinfout dat meisjes zich zo laten commanderen door jongens? De jongeman gaat met zijn stok in het midden staan en roept “De tweede ronde, klaar, start!” Het jongste meisje draait zich om en zegt gedecideerd “Ik doe niet meer mee!”
Die jongedame komt er wel in het leven. Pas vijf jaar oud en nu al het inzicht dat je gewoon “Nee” kunt zeggen. Daar kan menig tiener of volwassene nog wat van leren. Met een tak als Startrek zwaard vertrekken ze naar school.
Mijn moeder is van het pre-tv tijdperk. Met een pannendeksel speelde ze treinmachinist die naar Enschede ging. Alle kinderen uit het dorp renden achter elkaar aan naar de volgende halte, en in Deventer kregen ze Deventer koek. In haar tijd hoefde je geen oorlogje te spelen. Die was er sowieso wel. Ik ben van het beginnende tv-tijdperk met Ivanhoe en Indianenfilms. Wij speelden riddertje of cowboytje en hadden ook takken als zwaard. Wij redden dieren en mensen in nood en waren echte helden. Maar ook toen waren er al vervelende jongetjes met takken die de baas wilden spelen. Daar was een goede oplossing voor, want daar speelde je dus “nooit” meer mee. Van consensus en polderen hadden wij nog nooit gehoord. Die jongetjes leerden zo vanzelf dat ze hun agressie moesten beteugelen. Zouden de buurkinderen het ook van elkaar leren of van Pokemon, Violetta of the Simpsons. Ik blijf voorlopig maar uit de buurt van de waterkant.