Van metronoom tot muziek

Daar stond de rollator; eenzaam en omringd door mensen. Iedereen had de rollator kunnen zien, maar niemand zag hem echt. Iedereen keek naar de rug van de brandweerman. De rug bewoog op een ritmische manier op en neer.

Op en neer.

Op en neer.

Ongeveer honderd keer per minuut. Af en toe stopte het even, maar daarna bewoog de rug van de brandweerman op eenzelfde manier, in hetzelfde ritme. Als je niet zou weten hoe verschrikkelijk hetgeen is dat gaande was, had de beweging een ritme van muziek kunnen zijn. Maar de muziek speelde niet meer, de brandweerman was slechts een metronoom die aangaf wat het ritme had moeten zijn.

Ik liep verder en de blauwe lichten verdwenen uit mijn zicht. Op de terugweg stonden ze er nog steeds. Een brandweerwagen, politieauto en twee ambulances. De metronoom had echter een andere taak gekregen. Er stond een brancard en een infuus werd hoog gehouden. Het leek alsof het ritme zijn eigen tempo weer had gevonden. Tenminste, dat hoopte ik. Muziek is zo veel mooier dan een kille stilte.

Ik liep door en zag meer mensen die de situatie hadden gezien. Mensen werden op gepaste afstand gehouden door een rood-wit lint. Deze mensen stonden ver weg, maar hadden zij niet veel dichter bij moeten staan? Zou niet iedereen moeten kunnen reanimeren? De eerste paar minuten zijn zo belangrijk. Al die mensen die hebben staan kijken, die het hele concert hebben gezien; al deze mensen hadden kunnen helpen.

Op de middelbare school heb ik het verschil geleerd tussen het realisme, surrealisme en noem alle andere ‘-ismes’ maar op. Hoe vaak gebruik ik het nu nog? Nooit. De enige –isme die ik nog ken is het realisme. Het tafereel dat ik zojuist op afstand heb gezien, dát is de realiteit, dát is realisme. Kunnen we niet beginnen met alle leerlingen leren reanimeren? En als alle leerlingen kunnen reanimeren, kunnen we dit dan uitbreiden naar studenten? Kunnen we trouwens reanimatiecursussen niet verplicht stellen voor werknemers? Zouden we op deze manier niet kunnen zorgen dat er zo veel mensen kunnen reanimeren, dat toeschouwers medespelers worden?

Zojuist kwamen er weer gillende sirenes langs, dit keer richting het ziekenhuis. Ik hoop dat de muziek weer is gaan spelen.