Vakantie

Maandenlang heb ik er naar uitgekeken. Wie kent het niet? Opeens is je laatste werkdag aangebroken en weet je dat aan het einde een lange periode van niets doen gloort. Het mooie van ergens naar uitkijken is het feit dat je er naar verlangt. Heb je het eenmaal bereikt is het net als ontwaken uit een mooie droom. Dromen is vaak vele malen spannender dan welke realiteit dan ook. Nog een paar uur en dan begint het dan eindelijk. Waar keek ik ook alweer naar uit? Lekker op het strand, fietstochten door de weide omgeving, boeken lezen, wandelen, terrasje, shoppen, barbecueën. Kortom teveel om op te noemen.
Met beide benen op de grond besef ik opeens wat mij en mijn gezin te wachten staat. Specifieker nog, mij en mijn echtgenote. Klinkt allemaal leuk zo’n lijstje van vertier. Om daadwerkelijk tot dat vertier te kunnen komen wacht ons een intensief project met verscheidene faseringen.

Fase 1: Inventarisatie van al onze campingspullen. Lijstje maken van hetgeen we tekortkomen en een batterij aan campingwinkels af gaan om de hiaten in onze lijst op te vullen. Ervaring leert namelijk dat we de campingwinkel, die alles wat ons ontbreekt netjes uitgestald op een rij heeft staan of in voorraad, nog tegen moeten komen. Dit klusje kost ons een dag.
Fase 2: De trekker en sleurkar checken op technische gebreken en indien aanwezig herstellen. Dit eventuele herstellen is al snel laten herstellen want deze heer des huizes is niet bepaald geboren met twee rechterhanden. Elk jaar kost ook dit een dag. Ja ons gezin is van het laatste moment.
Fase 3: Wat nemen we mee aan kleding? In ieder geval even de kinderen overtuigen van het feit dat de kledingtas toch echt bedoeld is voor kleding en niet voor Pokemonpoppetjes, lego, waterpistolen en ga zo maar door. Weer een dag voorbij.
Fase 4: Inpakken! Alles wat mee moet past zoals gewoonlijk nooit in de hoeveelheid ruimte die ons ter beschikking staat. Het maken van keuzes ligt dan voor de hand en aan de vooravond van onze vakantie vinden de kinderen ons opeens niet meer zulke leuke ouders. Kortom, ook dit kost ons een dag.
Fase 5: Broodjes voor onderweg. Aha, niets meer in huis dus snel nog maar even naar de Lidl in de hoop dat die nog open is. Kost ons inclusief smeren toch zo maar even drie uur.

Nu maar hopen dat niemand de sleurkar leeg haalt. Voor de zekerheid toch maar hanewaken totdat we morgenochtend kunnen vertrekken. Oh ja, en dit jaar niet de hond vergeten en weer terug moeten rijden.