Vakantie

’Hoef ik dan nooit meer naar school, mam?’ vraagt mijn 4 jarige dochter op haar laatste schooldag voor de zomervakantie. ’Ja zo voelt dat wel lieverd, maar het zijn 6 weken, 42 dagen.’ ’Woehoeeeee’ gilt ze! ’Dat zijn super veel dagen! Ik houd van vakantie!’
Als je klein bent voelt de zomervakantie zo geweldig lang. Zon, zee, strand en elke dag met zonder jas naar buiten.
De heerlijke geur van zomerregen, waarvan je nog niet wist dat het de schadelijk ozon was die je neusvleugels binnendrong. Het vermoeide, voldane gevoel na een hele dag op het strand. Zandkastelen bouwen, elkaar ingraven, zwemmen en gillen van plezier. Je wangetjes licht rood en gloeiend. Je schouders brandend en ietwat pijnlijk. Heerlijk! Niemand die je vertelde dat de kans op huidkanker bij een kind vertienvoudigd bij elke verbranding.
Code rood, code geel? Niets van dat alles! Fietsen door de regen en stampen door die plassen. De wind waait je wel naar huis. Bij onweer en bliksem was het juist extra spannend en was het zwemwater extra warm. Blauwalg? Dan moest je gewoon met je mond dicht zwemmen!
We barbecueden de hele vakantie. Kippenpootjes, sateetjes, hamburgers en braadworsten. En dan heb ik het nog niet eens over dat heerlijke knapperige zwarte randje aan je fabrieksmatige speklap. Vlees zat nog in de schijf van 5 en veroorzaakte nog geen darmkanker.
En ijsjes! Elke dag een ijsje. Of zes! Gewoon omdat het mocht. Geen enkele biologische-chiazaad-snuivende sojaboon die je vertelde dat er 20 suikerklontjes in een raketje zitten. Je stopte pas met ijs eten als je buikpijn kreeg. Magnums die geen pakjes roomboter op stokjes waren, maar gewoon het lekkerste, duurste ijsje dat je kon kiezen en waar je bij elke hap een nog grotere glimlach op je gezicht kreeg.
Een onbezorgde kleuter, die overal van geniet. Dat ga ik deze zomervakantie doen! 42 Dagen leven alsof het mijn laatste zijn. Of zoals mijn leerlingen zouden zeggen: ’YOLO mevrouw Weening!’