Uit met dat ‘ge-Godver’

‘Beste mensen, ik heb helaas slecht nieuws voor u.’ Tussen Breda en Tilburg doe ik speciaal voor deze aankondiging mijn oortjes even uit. De onlogische gedachte dat mijn trein het station Tilburg helaas moet overslaan, pas zal stoppen in Eindhoven en het avontuur dat daarbij komt kijken schiet even door mijn hoofd. Ik ben er vrij onverschillig over.
‘Deze trein zal helaas niet verder rijden dan Tilburg door een aanrijding met persoon…’
‘Godver!’, klinkt er uit meerdere kelen door de coupé. En ik denk het te snappen. Het is half 11 ‘s avonds, er zal geen trein meer rijden. Men wil naar huis en naar bed, zonder gedoe.

Maar dat neemt niet weg dat ik er nu van bewust ben gemaakt dat, in de afgelopen 15 minuten, terwijl ik genoot van mijn muziek en het uitzicht van een alsmaar donkerder wordend Nederland, iemand heeft besloten dat het leven het niet meer waard was. En dat is, kort gezegd, verschrikkelijk verdrietig. Ik probeer er bij stil te staan, me even te beseffen dat dit ongemak voor sommigen van mijn medereizigers gevolg is van het verlies van een mensenleven. Dat er een machinist of conducteur door regels is gedwongen te kijken naar wat het precies is geweest dat hun treinvaart heeft onderbroken. Dat deze gebeurtenis door tientallen mensen voor de rest van hun leven zal worden herinnerd. Familie, vrienden, NS-medewerkers en passagiers.

Een vriend van mij was zo’n passagier. Hij wist me dit te vertellen: "Het gaat best hard. We leken over stenen heen te zijn gereden, maar volgens mijn medepassagiers was dat iets dat wel vaker gebeurde op dit spoor. Na een kwartier stil te hebben gestaan werd er echter omgeroepen dat we iets hadden aangereden. Ik dacht in eerste instantie aan een hert of ander wild, totdat er een ambulance kwam. Op dit moment begonnen mijn medepassagiers te klagen. Ik dacht; ‘Iemand heeft gewoon zelfmoord gepleegd!’"

Ik vraag niet veel van je. Je hoeft je profielfoto niet te veranderen, openbaar je steun te betuigen of te huilen om iemand die je nooit hebt gekend. Ik vraag enkel dat je, mocht je je in zo’n situatie vinden, even stil staat bij de échte oorzaak van jouw ongemak, niet alleen de consequenties. Ik vraag je om even na te denken voor je je ongenoegen kenbaar maakt. Van mij mag je, maar het is uit met dat ge-Godver.