Terreur

Mijn gevoel is de afgelopen weken weer met een klap wakker geschud. Terreur! Ik zet het nieuws er ‘s morgens mee aan en ik ga er weer mee naar bed.
Echt verschrikkelijk! Tóch geeft het tegelijkertijd ook weer dat speciale gevoel van verbondenheid. Als een magneet worden we op dat soort momenten weer naar elkaar toegetrokken en beseffen we dat we elkaar nodig hebben, elkaar moeten steunen. En dat doen we dan ook massaal. Mooi om te zien vind ik dat!
Maar, is het dan de huidige maatschappij dat we er keer op keer op deze wijze aan herinnerd moeten worden wat het belang van vertrouwen, en géven om elkaar voor ons betekent?
Door wéér een ramp, wéér een aanslag, terreur, onmenselijkheid?
Of is de wereld al teveel verdorven, is het onomkeerbaar en begrijpen we het maar niet?
Zijn we te individueel geworden en zijn we vergeten dat we elkaar soms gewoon nodig hebben?
Elke dag lopen we langs elkaar heen, te appen, te chatten, te mailen, twitteren….! En met wie? Onze vrienden? Onze vriendschappen zitten momenteel in een “blikken doosje” samen met onze gevoelens. Vaak tikken we dan net dat verkeerde woordje in wat ons gevoel of een blik met de ogen zou moeten vervangen. Vriendschappen op een veilige afstand, het onzichtbare gevoel, veilig opgeborgen, maar alles vernietigend, want waar blijft ons échte gevoel. Hoeveel van je vrienden kijk je recht in de ogen aan en zeg je wat je voelt? Toegegeven, dat is ook moeilijk en heel kwetsbaar maar het levert ook zoveel moois op.
Wanneer durven we weer echt mét elkaar te communiceren? Wat zou dat veel oplossen, veel vriendschappen weer tot echte vriendschappen maken, oorlogen laten verdwijnen.
Elkaar aankijken, ruzie maken, kletsen, lachen, huilen en het vervolgens weer goed maken.
Ik denk dus dat het kan….en zoals met alles…. het begint bij mezelf ! Goed voornemen, ik doe m’n best.
Je ziet wat zo’n dag weer met me doet …ik volg het nieuws…ik vraag me van alles af, ik overdenk van alles en verwonder me over van alles…..
Zo’n mooie wereld in een, zó gekke maatschappij.
En het meest bizarre…ik ben daar zelf bij !