Taboe

Net wanner ik plaats heb genomen in de wachtkamer, hoor ik mijn naam.
Terwijl ik op sta komt de gynaecoloog mij tegemoet lopen, ze schud mij de hand. Samen lopen we een lange gang door.
Even praten we over mijn verleden, waarin ik mij vaak onveilig heb gevoeld.
Hoewel ik alles, na jarenlange therapie, heb verwerkt, blijft mijn lichaam zich deze dingen wel herinneren en werkt het niet mee wanneer ik wil vrijen of wil ontspannen.
Ik vertel de gynaecoloog over de klachten van de afgelopen 2 weken. Ik heb mijn vagina weer opengekrabd tijdens mijn slaap en heb ik veel spanning in mijn vagina gehad, waardoor ik bijna dagelijks een stekende pijn heb ervaren. Deze klachten waren tot daar aan toe, maar het ergste vond ik nog de eenzaamheid, die ik steeds ervaar.
Anno 2016 kan en mag alles op seksueel gebied, we slapen met jan en alleman, morgen vrijen met iemand van ons eigen geslacht, we hebben one night stands, seks met meerdere mensen tegelijk en een open relatie lijkt steeds normaler te worden.
Voor mij (en voor heel veel andere vrouwen) is dit allemaal niet zo vanzelfsprekend.
Hoewel ik ook heus wel mijn fantasieën heb, is het voor mij fysiek niet eens mogelijk om seks te hebben.
Ondanks dat ik hier niets aan kan doen, is het toch iets wat ik met niemand kan bespreken.
Aangeven dat je pijn hebt in je vagina is wel wat anders dan vertellen dat je hoofdpijn hebt, dat terwijl het misschien wel even belastend kan zijn.
Dat ik dit niet kan delen zorgt ervoor dat ik mij anders voel, alsof ik niet mee tel. Van alle klachten die ik heb, vind ik dat toch wel het aller ergste.
Ondertussen mag ik plaats nemen in de gynaecologische stoel. Terwijl ik open en bloot op mijn kwetsbaarst in de stoel zit, denk ik aan het enorme taboe dat er heerst op het niet hebben van seks. Zo heb ik vandaag een dag vrij moeten nemen om de gynaecoloog te bezoeken, tegen collega’s heb ik gezegd dat ik een dagje weg ga met vriendinnen. Je praat nou eenmaal niet over dit soort dingen, dat is te intiem en te persoonlijk. Mijn schaamte hierover is te groot.
Nadat de gynaecoloog wat zalf op mijn vagina heeft gesmeerd en mij wat tips heeft gegeven over hoe ik mijn bekken kan ontspannen, loop ik de poli met een neergeslagen gevoel af.
In een tijd dat we seks mogen hebben met wie we willen en wanneer we het willen, moet er toch ook ruimte zijn om te spreken over seks wanneer dit niet lukt?