Staar vangt blikjes – Frits Enk

Weer zo’n gemeen fel blinkende vlek! In het gras vlak voor de tramhalte en niet eens de rails! Nee, een blikje!
Al langere tijd heb ik last van staar. Dat komt vanzelf met de leeftijd. Het minder zien belemmert me niet om me te verplaatsen. Geen geraniums dus. Met het openbaar vervoer die ‘sociale’ plaatsen opzoeken die me voor het observeren van mensen boeien. In de tram dagelijks mijn oogspieren trainen met de sudoku of de tectonic in Metro. Snel en voor het het Centrum zover mogelijk komen.
“Vies, hè?”, zegt Krijn, mijn 3-jarige leasekleinkind dat ik tweemaal in de week van school naar crèche breng. Ik buk om met een van mijn oude servetten het bierblikje op te pakken. Een paar druppels belanden op mijn broek. Krijn zegt: “Dat doen andere mensen, hè? Waarom pak jij dat blikje op?” – “Dat zonlicht op ‘t blikje doet pijn aan m’n ogen!”
Na mijn dagelijkse ontbijt in de stad volgt al geruime mijn missie. Fel dat reflecterende licht in m’n ene nog ‘goeie’ oog! Discolicht van vroeger! Waar servetten al niet goed voor zijn. Even een snottebel mee afvegen. Zelden gebruik ik ze om mijn mond af te vegen. Dus spaar ik ze op voor hergebruik. Ontbijten bij La Place, Bakker Bart. Dan de stad in, het bos in. Met de rest van mijn gezichtsvermogen het leven om me heen genieten en op blik- en plasticjacht. Een sport mijn troffees in de bak doen belanden.
“Nederland is zo schoon!”, zeiden ze vroeger. Nou, dat is het allang niet meer met al dat zwerfafval. Niet klagen, meneer, er zelf iets aandoen!
Krijn ziet me een plastic waterflesje, nog half gevuld, in de bak bij de bushalte deponeren. “Niet drinken of eten in de bus!” zegt Krijn. Hij weet het, hij doet het niet. En wie weet, als die bakken op net wat ‘normalere’ plaatsen bij de haltes zouden hangen, doen anderen ook hun troep in de bakken. Dan hebben we minder last van zwerfafval èn verblindende vlekken in het oog.