Onze sleurhut

Eindelijk is het dan zover. De sleurhut is gepakt. We gaan op weg naar Noord-Duitsland. Het voormalige DDR.
Het is gelukkig niet zover, ongeveer 7 uurtjes rijden. Smoorheet is het in de auto, meer dan 30 gr. Maar… dat mag de
pret niet drukken. Aangekomen merk ik dat ik de campingkaart kwijt?? ben. Ach, er moet toch altijd wel iets gebeuren.
Na veel bellen van mijn kant (de campingjuffrouw doet verder niets), met de organisatie in Nederland. Komt er na 2 dagen
een mail, dat ik lid ben. Gelukkig we krijgen toch nog de camping korting. Wij blijven 14 dagen. In die 14 dagen vraag ik mij vaak af;
waarom gaan we, terwijl we een prachtig vrijstaand huis, met een prachtige grote tuin hebben, in zo’n sleurhut zitten.
We zitten aan zee met veel storm en chagrijnige buren. We fietsen veel en dat houd de moed erin. Een Duitse vrouw vraagt mij; waarom zijn
er dit jaar zoveel Nederlanders hier op het eiland? Weet u dat? Eigenlijk heb ik geen idee. Angst misschien? Voor de rust? Zeg het maar.
Na 14 dagen slecht slapen, gaan we verder. Ongeveer 200 kilometer naar beneden. Een prachtige camping. Mevr.,.doet niet moeilijk over de verloren Campingkaart en schrijft ons direct in.
Weer zitten we aan het water, een geweldige camping met reuze aardige mensen. Hier willen ze praten. Tot na 2 nachten, de nieuwe buren komen, links en rechts.
De ene doet niets anders dan schreeuwen. Waarom praten Nederlanders altijd zo hard. Aan de andere kant loopt men met de caravan te wandelen.
De mover maakt een hels kabaal en men gaat met dat ding de halve camping rond. De auto ervoor was makkelijker geweest. Maar ja….voor velen is het een
mooi speeltje. Het wordt een complete show. De honden blaffen als gekken, bij iedereen die ze voorbij zien of horen komen. Het volume van mevrouw is schrikbarend.
Het lijkt wel of de caravan af en toe volledig wordt verbouwd, zo’n kabaal komt er van het sluiten van een lade of kast.
We horen hele gesprekken en besluiten maar om in de sleurhut te gaan zitten. Toch slapen we hier geweldig.
Weer na 2 nachten is het rust. De schreeuwers aan de andere kant zijn een dag vroeger vertrokken. De zon schijnt, het waait een beetje en we kunnen heerlijk buiten zitten tot laat in de avond.
Naast mij staat een kopje cappuccino. Ik voel de rust weer over me heen komen. Onze sleurhut, even niks doen. Geen getetter van mensen. Dit is genieten. Nu weet ik weer, daarom hebben wij een sleurhut.
We zouden hem voor geen goud willen missen.

Jantje Bosman