Nog minimaal 10 jaar jong

Na een lange week op kantoor fiets ik op mijn stadsfiets naar de supermarkt als ik ze zie.

Een meisje van een jaar of 11 trekt haar opa aan zijn hand voort over straat.

Ze zijn onderweg naar iets, wat weet ik niet, maar ze hebben er ontzettend veel zin in.

Hij draagt hele grote aangepaste zwarte schoenen, minimaal maat 48. Een riem houdt zijn pantalon hoog boven zijn middel, zijn rug verliest de strijd langzaam van de zwaartekracht.

Onze blikken kruisen elkaar.

Wat ik zie zijn niet de ogen van een bejaarde man.
Het zijn de ogen van een jonge kerel, ogen vol levensvreugde, energie en plezier. Ogen die bij mijn leeftijd zouden passen.

Het ontroert me.

Hoe voelt het als je leven voorbij gevlogen is, je ineens de 80 ruim gepasseerd bent en aan de hand van je kleindochter door de stad wandelt.

Een stad waarin je altijd hard gewerkt hebt, rokken gejaagd hebt, geleefd hebt.

Heb je het gevoel dat je er alles uitgehaald hebt wat erin zat?

Kijk je tevreden terug?

Ben je er klaar voor om het stokje door te geven?

Heb je de wereld gezien, verboden vruchten geproefd, heb je ervaren, geleerd en lief gehad?

Denk je met weemoed terug aan de tijd dat je in de kracht van je leven stond?

Je armen breed, je schoenen hip en je rug nog recht.

Ben je er klaar mee of wil je nog lang niet gaan? Ik wil het weten.

Het leven flitst aan ons voorbij.

We werken, sporten, eten, gaan slapen en doen het opnieuw.

Maandag, woensdag, weekend, weer maandag.

Nieuwjaar, Pasen, Koningsdag, de Tour de France, de zwarte Pietendiscussie, wéér geen Elfstedentocht, kerst, en hup 2017.

Terug in de realiteit wordt me in de Albert Heijn gevraagd naar mijn ID- bewijs.

Thank god, nog minimaal 10 jaar jong.