Mag ik een kinderloze coupé?

Het is gelukkig niet druk in de trein naar Nijmegen. Het is het einde van de ochtend en ik zit rustig op mijn laptop wat te schrijven. De muziek in mijn oren overstemt enig treingeluid en het zonnetje schijnt. Geen slechte dag dacht ik zo!

Tot er ter hoogte van station Wageningen een enorme strontlucht door de trein gaat. Het is zo erg dat het haast niet meer wat hondenpoep onder een schoen kan zijn. Nee, dit is een nieuw niveau van biologische oorlogsvoering. Al vrij snel wordt duidelijk dat er twee rijen voor mij een peuter met zijn moeder zit die, inderdaad, wordt verschoond. Half opgegeten gaat mijn chocoladecroissantje linea recta de prullenbak in.

De vrolijk brabbelende jongeman lijkt erg tevreden te zijn met zijn verschoning en viert het door, met blote reet, op de bank te gaan staan en met brede glimlach over de rugleuning te zwaaien naar zijn medepassagiers. Zijn moeder probeert, zonder te veel opschudding te veroorzaken, de mini-terrorist weer op haar jas te leggen en hem in een nieuwe luier te binden. Maar de mijnheer heeft duidelijk andere plannen. Nadat hij voor de derde keer overeind is geklommen wordt hij getackeld en weer op zijn rug gelegd door zijn moeder. Waarna ze even afgeleid is bij het zoeken in haar pampertas. Hij ziet zijn kans schoon, klimt weer overeind en begint, tot verbazing van de wachtende mensen op het perron, een dansje te doen voor het raam.

Een beetje gegniffel van het publiek spoort hem aan voordat zijn moeder hem in een houtgreep legt en hem voorziet van een schoon zitkussen. Enigszins verslagen kijkt hij naar zijn moeder met een verslagen blik en een enkel opgetrokken wenkbrauw; “You won this round, mother”. De moeder is opgelucht dat het weer gelukt is. Ze ziet eruit alsof ze dit gevecht al honderd keer gevochten heeft.

Het kind, eenmaal wat gekalmeerd, begint een gesprek met zichzelf in een niet bestaande taal waarbij het zichzelf af en toe verrast met een nies. Dit terwijl hij een tekening begint te maken op het raam met het vers geproduceerde snot. Zijn moeder lijkt het opgegeven te hebben en laat hem zijn gang gaan.

Arme vrouw… Als er iemand een vakantie nodig heeft is zij het wel. Maarja, haar zoon lijkt een jaar of twee dus dat zal nog wel een flink decennium duren voordat ze eens weekje goed kan relaxen. Langleven het kinderloze bestaan! Whoehoe!