Lumido

Mooiste herinneringen zijn glibberige dingen. Ze laten zich moeilijk in woorden vangen. Alles doet er namelijk toe op mooiste momenten. Op een onverwacht ogenblik etst een samenspel van geur, kleur, geluid en emotie een onuitwisbare indruk in je geheugen. Een totaalpakketje. Precies wanneer er ruimte genoeg is en er geen afleidende gedachten zijn over dingen die nog gedaan moeten worden. Eenmaal in het bezit van zo’n mooiste herinnering komt het erop aan haar te koesteren en regelmatig op te roepen. Anders glipt ze weg naar je langetermijngeheugen. Dan ben je haar vrijwel kwijt.

Ik heb er weleens eentje gehad. Een echte kampioen, die won van alle andere. Puntgaaf. Regelmatig checkte ik of de vergetelheid haar niet aanvrat, of alle details nog aanwezig waren. Ik hoefde mijn ogen maar te sluiten of daar was ze. Getriggerd door een bepaalde melodie, geur, of zomaar vanuit het niets. Meteen in vervoering voer ik weer in een gondel over het rimpelloze water van de bosvijver, samen met mijn man en kinderen. Het was na zonsondergang. De bomen rondom de vijver omhuld door violet licht. Zweverige klassieke muziek op de achtergrond. We zwegen en genoten van de bosgeur, toen onze vijfjarige dochter opeens zei dat dit de mooiste dag van haar leven was. Ik had opeens zo’n glashelder moment. Emoties waar de oorspronkelijke ervaring mee gepaard gaat vormen mede de herinnering. Het was vakantie. Alle dingen die moesten hadden we thuis gelaten. We waren de hele dag heerlijk op pad geweest. Mijn lege hoofd had alle ruimte om het bosvijvertafereel gedetailleerd in te zuigen. Haar woorden bezegelden dat moment. Onze zoon trok met zijn vingertje sporen in het water en ik realiseerde me hoe gelukkig ik was.

In de vijfentwintig jaar die volgden raakte mijn mooiste herinnering ondergesneeuwd door talloze adembenemend mooie ervaringen. Ik kon niet voorkomen dat ze erodeerde en veranderde. Dat details verloren gingen. Dat kleine gaatjes ontstonden, die ik opvulde met willekeurige, passende alternatieven. Om mijn herinnering op te poetsen ging ik een paar jaar geleden terug naar die bosvijver. Het was er druk. Op de bosvijver wemelde het van de gondels. De lampen met sfeerlicht in veranderende pastelkleuren lagen duidelijk zichtbaar tussen de bomen. De muziek was het soort dat je wel in winkelpassages hoort. Sindsdien zonk mijn mooiste herinnering als een zinkend schip geleidelijk aan naar een uithoek van mijn geheugen. Wat rest is een herinnering aan een herinnering.