Joepie, afgestudeerd…

Een tijdje geleden zag ik het nog behoorlijk somber in, maar het is toch gebeurd: ik heb mijn hbo-diploma behaald. Met een flinke bak doorzettingsvermogen is het me gelukt de verleiding tot het wegsmelten bij YouTube filmpjes van Douwe Bob te weerstaan, en in plaats daarvan nog even keihard aan mijn scriptie te werken. Nu is het tijd om de afspraak na te komen die ik met mezelf heb gemaakt. Voor de lezers die nu denken ‘waar héb je het over?’, of even als opfrissertje: lees mijn eerdere column ‘Douwe, can you help me?’ maar even.
Nu ik klaar ben zou je denken dat ik me helemaal happy voel, maar niets is minder waar. Ik ga misschien iets héél idioots zeggen (mijn moeder verklaarde me in ieder geval half voor gek): die eerdere column is in de krant geplaatst en de reacties waren zó leuk dat me dat een trotser gevoel heeft gegeven dan ik nu heb na mijn afstuderen. Als ik ze teruglees, maakt mijn hart nog steeds een driedubbele salto van blijdschap. Dat gebeurde niet toen mijn docent de woorden ‘je bent nu officieel geslaagd!’ uitsprak van de week… Ik heb het een dag later wel op Facebook gepost, maar zonder confettikanonnen, ontkurkte champagneflessen of andere blije emoji’s. Daar had ik echt geen zin in. Het voelde ook een beetje alsof de felicitaties die ik kreeg niet echt voor mij bedoeld waren.
Vier jaar geleden ben ik in een trein gestapt. Letterlijk en figuurlijk. De trein is op volle snelheid gaan rijden. Het werd een lange, soms vermoeiende reis, dus ik ben weleens ingedut. Een groot deel ervan heb ik daardoor niet écht bewust meegemaakt. Af en toe is de trein even gestopt, op een tussenstation of vanwege wat (kleine) ongemakken, maar daarna ging ‘ie weer net zo hard verder. Achteraf gezien richting een eindbestemming waar ik me eigenlijk helemaal niet zo goed bij voel…
Toen de trein laatst stilstond door een kolossaal obstakel op het spoor, gebeurde er iets leuks. Dankzij dat obstakel schreef ik die andere column. Ik wist niet zo goed wat ik écht wil en waar ik goed in ben, zei ik, maar misschien heb ik het ontdekt na het lezen van alle lieve reacties! Misschien is dat de volgende reis die ik ga maken, kijken of ik iets moois kan bereiken met schrijven. Ik zal het vol trots delen op Facebook mocht dat gebeuren! Mét confettikanonnen erbij.