JAZZBAARDJES

Uit de dossiers van Accountantskantoor van Gellekom&Fröhlich

Niets sneuer dan wat rondlummelen in een Jazz-café. Collega Fröhlich heeft een buurman die een jazz-café heeft. Af en toe gaan wij daar uit beleefdheid even heen. Ook om te netwerken voor ons accountantskantoor.
Met een jazzliefhebber praten is hetzelfde als een Mongoolse Tartaar proberen te volgen die in zijn eigen taal staat uit te leggen hoe nano-techniek eenvoudig kan worden toegepast in de leer van de vrijzinnig seksueel hervormde kerken op de Veluwse hoogvlakten. Ik bedoel maar, onderschat de verbale capaciteiten van een jazzliefhebber nooit.

Er lopen veel jazzliefhebbers rond. Veel geruite overhemden sandalen en jazzbaardjes die stinken naar natte tentdoek.. Over de vrouwen kan ik kort zijn:tuinbroek!
Op een klein toneeltje staan een paar muzikanten wat geluiden uit wat instrumenten te goochelen. Iets wat voor een zanger doorgaat maakt geluiden of er een hooi-dan wel stemvork in zijn keel is blijven steken.
Fröhlich vraagt aan een los lopende jazzliefhebber of hij ook vindt dat die mannen op het toneel, gelet op het valse gehalte van het gebodene, in aanmerking komen voor levenslange eenzame opsluiting..
De man kijkt geschokt en zegt:’je hebt het over een band die een cd afleverde waarop ze met achteloos lijkend vertoon van virtuositeit zeldzaam relaxte muziek brengt die net te weerbarstig en eigenzinnig is om te worden afgedaan met levenslange eenzame opsluiting, ja! Hoe durft u!!’
‘Prima, zegt Fröhlich Maar ik hoor liever Frans Bauer ‘heb je even voor mij’ jodelen, dan naar deze achtergrondmuziek voor liften te luisteren.’

Ik probeer het snel goed te maken:’ u heeft gelijk meneer, luister niet naar deze kunstbarbaar. Ik vind juist het knappe van dit trio dat het geluid toch helder blijft. Ook als het tempo toeneemt, worden er geen nootjes gesmokkeld of weggemoffeld. Is toch ook een kwaliteit?’
‘Dit is geen trio MENEER. Op het podium staan vijf man,ja!’
‘Ach, nu u het zegt. Ik zag die pianist over het hoofd. Speelde die niet ooit voor het cocktail trio of zit ik er nu helemaal naast?’
‘Die pianist, meneer, speelde nog Giant Steps van John Coltrane met Stevie Wonder!’
‘Wow’, zegt Fröhlich .’ Was dat niet die indiaan die in een volle supermarkt op wilde eenden schoot?’
‘Stevie Wonder is blind, meneer!!’
‘Ja, oké,’ zegt Fröhlich . ‘Ik ga er maar eens vandoor. Het zal best allemaal kwaliteit hebben maar ik blijf die jazz een tyfusherrie vinden…’