Islam is geen religie van vrede

Het is Suikerfeest. Feest? Moet er dan niet iets te vieren zijn? Betekent feest niet blijdschap en geluk? Waarom staat de hemel dan vol met wolken die regenen in bloed en ledematen? Rouwt de hemel om de slachtoffers die zijn gebombardeerd of om de toeschouwers die hulpeloos de slachtoffers levend zagen verbranden, schreeuwend om hulp? Om de straten die gevuld zijn met huilende zwervende weeskinderen of om de moeder die het verlies van niet één, niet twee, maar drie zonen moet verwerken? Of rouwt de hemel om de onrechtvaardigheid van de hartverscheurende pijnlijke stilte die erger is dan het oorverdovende geluid van de aanslag en het lawaai van de paniek dat volgde?
Het lijkt alsof rouw en onbegrip landen zoals Afghanistan, Libanon, Irak, Syrië en Turkije als levenslang veroordeelde gevangenen in gevangenschap houden, waarbij elk moment van vreugde plaatsmaakt voor tien momenten van angst, pijn en verdriet. Nee, Islam is geen religie van vrede. Mensen met een religie van vrede zouden toekijken en deze gruweldaden ongestraft aan zich voorbij laten gaan, zonder hun eigen vlees en bloed te beschermen. Islam is geen religie van vrede, omdat Islam een religie van rechtvaardigheid is. Islam staat voor vreedzame coëxistentie, wat betekent dat bij momenten van onrecht niet de andere kant op wordt gekeken.
Die rechtvaardigheid, die zullen we krijgen. Daar vertrouw ik op. Ik heb vertrouwen in de dag dat de kinderen weer rennen van geluk, in plaats van voor bommen. Dat zij snakken naar adem door hun gierende lach in plaats van door de brandlucht die de toegang naar hun longen dichtknijpt. Ik kijk uit naar de dag dat moeders zullen huilen van pure vreugde in plaats van leed en machteloosheid. Dat vaders hun kinderen speels op hun schouders tillen in plaats van in doodskisten. Dat het volk diversiteit als verrijking ziet en niet als reden voor geweld. Dat als men angst voor de dood voelt, dit alleen angst zal zijn voor een dood die natuurlijk is.
Ik realiseer me dat ik het meeste denk aan jou. Jij, die net als iedere andere morgen je bed uitkwam, je gezicht waste en jezelf in de spiegel kon aankijken. Jij, die zijn bommengordel omdeed, je AK-47 over je schouder gooide, net zoals ik mijn riem omdeed en mijn schoudertas droeg. Jij die je schoenen aantrok, zoals ik mijn laarzen dichtritste. Alleen vertrok ik naar school en jij naar een massamoord. Een doodnormale dag. Ja. Dat is het. De dood die normaal is geworden.