Is ‘t niet Tristan.. Oeps, bedoel triest dan

Ook al is de zomer dan in eindelijk in Nederland aangekomen, en ik nog twee dagen vrij ben voordat de arbeid adelt, werd ik veel te vroeg wakker uit een nare droom. Ik droomde dat het 10 november 1938 was maar er waren dit keer geen bruinhemden maar scanderende Erdoganezen. Voor eenieder die deze datum niets zegt of die ziek was toen dit behandeld werd in de geschiedenisles wil ik met klem adviseren dit op te zoeken. Ergens krijg ik altijd een “unheimliches gefühl” als ik nationalistisch vlaggen gezwaai zie in het straatbeeld. Wederom opgehitst door een autocraat die, net zoals een rups zicht ontpopt tot vlinder, zich blijkt te ontwikkelen tot dictator in spe. Al met al is het wel de week van de autocraten geweest die de krantenkoppen hebben gesierd. Een roerige week waarin de zuiveringen zijn begonnen in Turkije en de Noren de slachtoffers van nog zo’n “redder des vaderlands” herdenken. Een week van wandelaars in Nederland die zich de blaren op de voeten lopen terwijl de korte lontjes van andere medelanders zich uit in het steken en slaan van anderen medelanders. Een week waarin onze Blonde dolly zichzelf identificeert met Donald Trump. En ik eindelijk iets gevonden heb waar ik hem gelijk in moet geven. Zo van een afstandje bekeken is het inderdaad frappant, net zo’n fout kapsel en net zulke lompe ongenuanceerde uitspraken. Iets wat de laatste tijd een rage lijkt te worden onder politici.
En terwijl de stranden in de middellandse zee wederom vervuild raken met verdronken vluchtelingen bekruipt mij het gevoel dat we met z’n alle te weinig “Lebensraum” hebben of althans denken dit te hebben. Zullen we de week dan maar afsluiten met de zoveelste depressieve medemens die uiting geeft aan zijn innerlijke pijn door dood en verderf te zaaien in weer een winkelcentrum. Minister president kunt u me nog een keer uitleggen uit naam van alle nabestaanden waarom we de oude medische zorg moesten verruilen voor het huidige door commerciële zorgverzekeraars gedomineerde zorgstelsel? Het gelul dat er bezuinigd moest worden weegt niet op tegen de kosten als er via een rechter dwangverpleging of TBS opgelegd moet worden. Het stijgt me allemaal naar het hoofd dus doe ik maar wat water bij de wijn en rommel in mijn muziek collectie op zoek naar een oude LP van This Mortal Coil ‎– It’ll End In Tears om mijn geplaagde ziel te kalmeren.