Ik ben een snuiver

Ik kocht het gisteravond. De handelaar was niet zo ver bij mij vandaan gevestigd en had een vertrouwd klinkende naam, dus ik durfde het wel aan. Enigszins geschrokken van het bedrag betaalde ik hem wat ik schuldig was. Dat kwam neer op een slordige 60 euro per gram. Een hoop geld voor weinig en dat voor een experiment. Maar ik had het nodig, ik kon niet zonder. Met een wat ongemakkelijk gevoel ging ik naar huis. Teveel van dit spul is dodelijk had op internet gelezen. Maar met de minieme hoeveelheid die ik bij mij had, kon ik het redden. Ik had het ooit wel eens eerder gebruikt, maar was mij nooit bewust geweest van de effecten ervan. Deze keer zou ik er meer aandacht aan schenken en hopelijk ook ervaren welke uitwerking het had op mijn lichaam.
Thuis aangekomen ging ik meteen aan de slag. Wat nerveus over het resultaat bereidde ik alles zo goed mogelijk voor, liet niets aan het toeval over. Voorzichtig verwijderde ik de verpakking. De inhoud stelde eigenlijk niet zoveel voor. Moest dit nu zo duur zijn? Ik kon zelf ook wel zo’n handeltje opzetten, dacht ik. Maar hoe pak je zoiets aan? Het komt immers van buiten Europa. Ik bestudeerde het spul alsof het een goudklompje was (qua prijs overtrof het in ieder geval wel de goudprijs). Maar dan moest ik niet niezen, dacht ik bij mezelf, want dan was het weg.
Ik moest dus wel niezen. Het kostbare goedje vloog in alle richtingen over het aanrecht. In een wanhopige poging nog het meeste te kunnen redden greep ik naar een keukenpapiertje. Maar het kwaad was al geschied. Er was nauwelijks iets meer te vinden. Naar alle waarschijnlijkheid waren er resten op de grond beland. Hopelijk zou onze hond er niet van gaan snuiven. Ik moest goed stofzuigen straks. De resten die ik nog had kunnen redden waren te weinig om enig effect te kunnen sorteren. Teleurgesteld moest ik constateren dat mijn experiment kennelijk gedoemd was te mislukken. Het menu zou anders worden vanavond. Tenzij ik weer naar Albert Heijn zou lopen om opnieuw saffraan te halen.