IDologie

Ik stem niet en ik steun niemand die ik niet ken, zeker geen partij- of opinieleiders. Ik heb het niet op idealisme, ik vind hun overmatig enthousiasme misplaatst en gevaarlijk. Mensen noemen mij mijn hele leven al een cynicus omdat ik zogenaamd nergens in geloof, maar ik houd van de wereld zoals ie is, zo goed en zo kwaad als ik kan, en de wereld zoals ie is kan een stuk minder wenselijk zijn dan hoe idealisten hem gewenst hebben. Daarbij geloof ik trouwens in van alles. Ik geloof bijvoorbeeld dat ik het mis kan hebben, zoals ik me zo vaak vergist heb. Een geloof dat bij idealisten te vaak ontbreekt. Bovendien houd ik van mezelf en van andere mensen zoals ze zijn, zo goed en zo kwaad als ik kan, hoewel ikzelf en mijn geliefden onszelf vaak een stuk minder wenselijk gedragen dan hoe idealisten ons zouden wensen.
Ik geloof dat elke idealist een cynicus moet zijn, oftewel een teleurgestelde dromer, voordat zij of hij een realist kan worden. En een realist is het mooiste, sterkste, liefste en meest levendige stuk vreten op deze ongewenste wereld die op een andere manier veel mooier is dan de idealisten durven dromen. Geloof ik.
Volgens mij maken idealisten veel meer kapot dan ze denken. Volgens mij is het verschil tussen hun droomwereld en de echte wereld te groot. Volgens mij is het sadistisch om mensen zulke droomwerelden voor te houden in een realiteit die soms wreed en hard kan zijn. Daarbij geloof ik dat de middelen waarmee idealisten hopen de afstand tot hun beoogde wereld te verkleinen altijd te kort schieten.
Al dat gelul over ‘hoe de wereld zou moeten zijn’ en ‘hoe we dr zouden moeten kunnen komen’ sloopt het tuintje uit mijn hart. Omdat het punt waar volgens mij al het idealisme begint een gevoel is dat de wereld zoals ie is niet goed genoeg zou zijn. Ik en misschien wel iedereen, maar in elk geval heel veel mensen zijn vertrouwd met het gevoel dat de wereld zoals ie is niet goed genoeg zou zijn. In het geval dat je zoiets voelt kun je drie dingen doen. Je kunt dat gevoel aanpakken door jezelf te berusten in de manier waarop de dingen zijn, of je kunt iets veranderen in je directe leefomgeving om dat gevoel tegemoet te komen. Dat is allemaal eerlijk zat wat mij betreft. Maar ik kan de derde optie, om de gehele wereld aan te pakken met een complex idee wat men dan een ideologie noemt, wat ik zie als een tot op de tanden bewapende droom, helaas niet anders zien dan als kinderachtig, en vaak bedreigend.
Fuck Babylon.