I-smile

Toen ik klein was zette ik graag een duister gezicht op om mensen af te schrikken. Waarschijnlijk omdat ik te veel griezelverhalen las en aspireerde later vampier te worden. Dat, of ik was gewoon niet zo goed met mensen.
Nu ik ouder en wijzer ben, schrik ik mensen nog steeds graag af. In de trein bijvoorbeeld: uitpuilende rugzak op de stoel naast me, want stel je toch eens voor dat er iemand naast me wil zitten. Zelfs in de spits hoop ik dat het werkt. Wie doet het niet?

Sta nou eens stil, voor de grap, bij hoe onbekenden eigenlijk met elkaar omgaan
Ooit geprobeerd oogcontact te krijgen met iemand op straat, zomaar in het wild? Het overgrote deel beseft niet eens dat je naar ze kijkt, zo verstrikt zijn ze in hun eigen ding – of dat nu een conversatie is of iets duurs dat begint met ‘I- ’ of ‘E- ’. Spitsuur in de trein: het is zo erg dat je zelfs in je neus kan peuteren zonder dat iemand het merkt; bijna alle ogen zijn aan een scherm vastgekleefd. Waarlijk een wonderlijk verschijnsel. Of droevig. Afhankelijk van of je een neus-peuteraar bent.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Mensen die in een ander tijdperk geboren zijn bijvoorbeeld, die hebben de neiging gewoon te zitten en niks te doen. Een uitstervende kunstvorm. Dat zijn ook degenen die het meest waarschijnlijk een glimlachje jouw kant op werpen, of misschien zelfs een gesprek aanknopen. Of je betrappen tijdens het neuspeuteren.
De rest vermijd ijverig oogcontact, zelfs al kom je pontificaal op de stoel naast ze zitten. De enigen op aarde die spontane glimlachen ontvangen van bijna 100% van hun omgeving, zijn baby’s.

Maar horen we dit dan niet de hele tijd, dit ‘glimlach’ en ‘maak de wereld beter’ gedoe? Daar zijn we toch zeker veel te druk voor. Jazeker, soms hebben we een lumineus moment waarin we het leven overdenken, en we misschien even glimlachen naar een medemens… Maar daar blijft het dan bij.

Als puntje bij paaltje komt kunnen we niet zomaar de stroomversnelling van de moderne tijd stopzetten, of zorgen dat mensen elkaar weer spontaan aanspreken op straat. Het enige wat we kunnen doen is een minuscuul bericht het universum in zenden. Probeer eens naar een vreemde te glimlachen, zomaar, vandaag! Niet om de hele wereld te veranderen, maar voor die ene persoon die je ziet.

Als je nog sceptisch bent, denk hier dan eens over na: heeft er ooit een baby naar je gelachen?
Nou. Dat zegt genoeg.