Gelijk of geluk?

Ik kijk door het spionnetje van mijn voordeur. De blauwe vuilniszak van mijn overbuurman staat nog steeds op de overloop. Jammer eigenlijk dat hij nog niet vanzelf is weggelopen. Had best gekund na zes dagen, zeker met het zweetweer van de afgelopen dagen. De vuilnisgeur walmt mij tegemoet als ik de deur open. Ik knijp mijn neus dicht en loop snel langs de stinkende massa de trap af. Als ik terugkom, is de kans groot dat de zak niet meer bij mijn buurman voor de deur ligt, maar bij mij. De blauwe stinkbom is zo de afgelopen dagen al meerdere keren heen en weer gepingpongd tussen onze voordeuren.

Mijn buurman en ik liggen elkaar niet. Ik ben het type ‘met praten kun je veel oplossen’. Hij slaat de praatfase gewoon over en begint meteen met schelden en bedreigen. Dan gaat hij over tot daden: vuilniszakken bij de buren voor de deur, fietsbanden leeg laten lopen, keiharde muziek, rotzooi in andermans brievenbus. "Ik ga je het leven zuur maken, heb je dat begrepen?", schreeuwde hij een paar maanden geleden in mijn gezicht. Ja, daar heb ik best een nachtje slecht van geslapen. Vervolgens belde ik naar mijn woningcorporatie.

Eerst was ik hoopvol. Met een delegatie van twee man sterk kwamen ze bij mij op huisbezoek. ‘Dit soort lieden pakken wij graag aan’, werd er gezegd. Ja, ze konden deze aso zelfs boetes opleggen en uiteindelijk de huur opzeggen. Maar eerst gingen ze met hem in gesprek.

Maar iemand die zich van zijn buren niks aantrekt, zal dat ook niet doen van de woningcorporatie. Die gaat gewoon door alsof er niks aan de hand is, doet zijn deur voor niemand open, is niet telefonisch bereikbaar en zorgt dat hij zo veel mogelijk buitenshuis is. Hij lacht heel hard om al die kaartjes met terugbelverzoeken die de huismeester bij hem in de brievenbus gooit.

Online lees ik horrorverhalen over huurders die door hun buurman achterna worden gezeten met een honkbalknuppel, die naast junks wonen die dag en nacht overlast veroorzaken. Vergeleken daarmee zijn mijn klachten peanuts. Maar mijn woongenot wordt wel degelijk verpest door de rotte appel naast mij. Wat mij vooral frustreert, is dat de slachtoffers van burenoverlast zo vaak aan het kortste eind trekken, terwijl zij in hun gelijk staan. De aso ernaast lacht iedereen keihard uit.

Hoe lang duurt het dan tot je je biezen pakt? Ergens op internet las ik een mooie quote: wil je gelijk of wil je geluk? Het liefste wil ik het allebei. Maar ik betwijfel of dat erin zit.