For President

Alsjeblieft geen verkiezingen meer. Gewoon een afscheid van Mark met koffie, natte cake en VVV bon. Ik heb namelijk onze nieuwe Minister-president gevonden. Een foto in de Volkskrant. Daar zag ik hem. Vurige ogen, mooi pak en rust uitstralend. Van mij mag hij morgen het Torentje in.

Toen ik op mijn 16e nog droomde van een carrière bij de Graafschap speelde hij als routinier in Ajax 1. We hadden maar 1 ding gemeen. Hij was net zo oud als ik. In ’95 hield hij de cup met de grote oren omhoog. Ik lag op dat moment, dronken van geluk en 1,2, veel biertjes, voor een kroeg. Gestrekt op de grond. Mijn toenmalige vriendin is dat tafereel op het Leidseplein nooit te boven gekomen. Ik wil het nooit meer kwijtraken.

Daarna irriteerde ik mij mateloos aan hem. Hij werd hij een voetballende politicus. Geen koptelefoon, toilettasje of armen vol tattoos is wat mij stoorde aan hem. Nee, hij was altijd bloedserieus, onverstoorbaar en had overal een mening over. Medespelers werden er gek van. Zij vroegen of hij af en toe zijn bek kon houden. Had hij geen boodschap aan.

Terug naar de foto. Hij is geschoten bij de Nationale Herdenking Slavernijverleden. Deze is verplaatst van 1 juli naar 30 juni en dat valt verkeerd. Emoties gieren door de lucht, gemoederen lopen meer dan hoog op en zelfs politie moet optreden. Sylvana is er godzijdank niet. Moet er niet aan denken wat er dan weer in de kranten had gestaan.

Gelukkig is hij er. Niet met toezeggingen, beloftes en loze kreten. Nee, hij stapt in het rumoer zonder beveiligers. Je ziet emotie in zijn gezicht, zijn mond staat wagenwijd open en hij reikt zijn hand verzoenend uit naar de man die hij aanspreekt. Het respect voor hem voel je door de foto heen. De mensen luisteren naar hem. Even schiet Obama door mijn hoofd.

Hij refereert aan zijn voorouders en dat zij dit niet gewild hebben. Het respect wordt nog groter en de woede kleiner. Niet omdat hij grote woorden ratelt, maar omdat hij er gewoon is. Niet vanaf een podium met een papiertje in de hand en de auto met chauffeur al wachtend. Nee, hij staat ertussen op gelijke hoogte. Niet om rozen uit te delen in verkiezingstijd, maar om te bemiddelen als het er om gaat en de spanning voelbaar is. Dan heb je ballen en ben je voor mij een echte leider.

Dus Clarence for president!