Familiebarbecue

Het was afgelopen zondag weer zover. De jaarlijkse familiebarbecue was een feit. U kent het wel. Alle broers en zussen, neven en nichten en ooms en tantes zijn aanwezig. Zo ook bij ons.

Gezellig hoor, lang geleden gepland en helaas toch gekomen. En dit jaar bij ons, want wij hebben een tuin en de rest van de familie enkel een bestraatte achterplaats. Dus die keus is toch snel gemaakt..

In alle vroegte moet ik al naar de slager om daar het vlees en 3 barbecues op te halen. En dan moet je alles voorschieten. Dat is me een rib uit me lijf. Maar gelukkig krijg ik straks
hopelijk alles terug. Tenminste, als dit jaar een keer iedereen netjes betaalt.
Als ik thuis kom is eigenlijk iedereen al aanwezig. Luidruchtig al aan het bier, het is per slot van rekening al 11 uur. Dus wie houdt ze tegen.
Ik in ieder geval niet, want dat er een gedeelte van de familie niet meer komt is volgens sommigen in de familie mijn schuld. Dus ik hou me mond wel.

Ik ben amper binnen of het vlees wordt afgepakt door een tante en die zal het wel even in de koelkast leggen, want daar hebben vrouwen beter inzicht in.
De barbecue pakte haar man direct af en hij doet zijn vinger in zijn mond. Niet om het laatste stuk taart op te eten, maar om te bepalen wat de windrichting is. Hij is per slot van rekening een grillmeister.
Althans, dat vind hijzelf. Ik vind persoonlijk elk jaar die uitgebakken speklappen en die verkoolde kip niet te vreten, maar dat is volgens hem de charme van het barbecueën.

Rond een uur of één vangt het grote feest aan. Me broer heeft zijn dj-set opgezet omdat hij in een grijs verleden ook gedraaid heeft op feesten. Laten we maar niet meenemen dat het hier schoolfeesten betreft. Niemand herkent hem daar nog van, want hij was toen nog verscholen onder een deken van acné.

De drank vloeit rijkelijk en een gedeelte van de familie begint zich, mede door de drank, als een stel varkens te gedragen. Ik vraag mij af of het geen tijd is om ze op de barbecue te flikkeren, maar mijn vrouw houdt me tegen. Jammer.

En dan even plots als ze kwamen, zijn ze ook weer vertrokken. Het slagveld achterlatend.
En als me neef afscheid neemt, zeikend tegen de buurman ’s auto, roept hij:

TOT VOLGEND JAAR!