En steek die vlag maar in je reet

Wekenlang kijk ik Studio Sport. Nee, niet speciaal voor het voetbal, ik scan de tribunes. Ik wil er zeker van zijn dat mijn idee niet ook al door iemand anders is bedacht. Ik zoek stad en land af, het is de tijd van voor het internet.

En dan heb ik hem eindelijk in handen, die prachtige blauwe vlag met die schitterende gele sterren!

De moeder van mijn maatje naait aan weerszijden geel-zwarte strepen op de vlag. De vriend zelf kalkt onze namen op het doek. Hij is af. De vlag gaat mee naar stadion Nieuw Monnikenhuize. Nu kan het niet meer mis gaan. Wij gaan Europa in!

Met wasknijpers hangen we de vlag aan het hek. De supporters in ons vak beginnen te zingen:

‘En steek die vlag, maar in je reet, en steek die vlag maar in je reet, en steek die vlag, maar in je reet, en steek die vlag maar in je reet.’

Het schelden, het uitfluiten, het eerder naar huis gaan (ook als het loeispannend is), het altijd halflege glas, het hoort nu eenmaal bij de Arnhemmers. Ik moet er gewoon om lachen. Wanneer we een plekje zoeken tussen het publiek zing ik dan ook gezellig met ze mee.

De vlag reist mee door het hele land. Vitès gaat vele malen Europees. En onze langgekoesterde droom komt eindelijk uit: GelreDome verrijst in Zuid!

Maar dan, eigenlijk al vanaf de eerste wedstrijd, ben ik het kwijt. Ben ik het simpelweg kwijt. Ik mis het dicht op het veld staan, de graspollen die om je oren vliegen, de negativiteit, de vaste jongens op het veld, het gescheld vanaf de tribunes, de markante figuren om me heen, ik mis alles. GelreDome is een maat te groot voor mij.

Ruim twintig jaar later loop ik met twee vrienden door Sonsbeekpark. We doen er een hapje bij de Chinees. Vanaf het terras kijken we naar een feloranje wigwam gemaakt van reddingsvesten. Op de top van de tipi prijkt de Europese vlag. Ik kijk naar het doek dat ik ooit zo prachtig vond.

Vandaag staan de sterren symbool voor alle mensen die stierven op weg naar ons. Het blauw van de oceaan waarin ze verdronken. De vlag roept verlangen bij me op. Verlangen naar de tijd dat alles overzichtelijk was. Ik zucht, heb de wijsheid niet in pacht. Europa is ook voor mij een maat te groot.