Eenzaam samen

Daar zit hij dan, in de metro richting Gein met zijn handen rustend op zijn benen, met zijn hoofd naar beneden gebogen en zijn bril die bijna van zijn neus afvalt. Zijn ogen zijn terneergeslagen, starend naar de kleine terriër die zijn rust op zijn schoot gevonden heeft. Vol frisse moed stapte hij vanochtend uit bed, trok zijn mooiste zondagse kleding aan, kamde zijn haren en zijn snor en is met de Jack Russell aan een riempje naar buiten gestapt, de zon in.
Terwijl hij op de metro wachtte, dacht hij aan vroeger. Aan de lange wandelingen door de duinen met haar en hun Jack Russelltje, het liggen in het hoge gras, kijkend naar de sterren en de maan die de enige getuigen waren geweest van hun eerste zoen en de vele die volgden.
De man stapte de gearriveerde metro binnen. Hij ging zitten en keek via het raam tegenover hem naar buiten, naar de nieuwbouw die langs zoefde.
“Station Amsterdam Zuid” galmde er door de metro en de man pakte zijn terriër op en sloot hem dicht tegen zich aan onder zijn arm. De metrodeuren gleden open en hij stapte op het perron, onderweg naar zijn vrouw. Op zijn gezicht was te lezen dat hij er zin in had. Hij kende de route maar al te goed. Bij een bloemenstalletje kocht hij vijf witte rozen en liep stralend verder.
Het was niet ver meer. Hij was er bijna. Zijn gezicht begon te stralen toen hij het stalen hek van de oprit piepend open deed. Het grindpad knarste onder zijn voeten en de wind ruiste door de bomen. Hij liep het gras op, zag de zon door de bomen schijnen, precies op haar plekje. Daar stopte hij en knielde hij met alle kracht die hij nog in zijn lichaam heeft neer bij haar laatste rustplaats. Bij haar glanzend witte steen legde hij de vijf rozen neer. Vijf voor elke winter die hij nu zonder haar heeft gehad.
Nu zit hij weer in de metro naar huis. Hij is moe. Het is een lange dag geweest en heeft weer vaarwel moeten zeggen tegen haar. En nu zit hij hier. De Jack Russell draait zich op zijn schoot om en legt zijn kop tegen zijn borst. Ik zie tranen in de ogen van de man, maar ook geruststelling. Geruststelling dat ze in ieder geval elkaar nog hebben.