Een beeldscherm vol gebreken

Het is zaterdagavond en ik zit op het terras te genieten van een biefstuk. Normaal gesproken wordt mijn aandacht gekanaliseerd naar wat er op mijn bord ligt, helemaal als het om vlees gaat. Immers, een groot deel van het leven van een man bestaat uit hompen vlees met ongekende snelheid naar binnen werken. Toch werd mijn aandacht deze keer gevangen door iets wat op het eerste gezicht helemaal niets met vlees te maken had, namelijk een doodnormaal gezinnetje iets verder op het terras.

Ik observeer het gezin aandachtig. Een lange, slungelige vader zit aan het hoofd van de tafel. Als hij een blik over de tafel werpt, spant er een aanvoerdersband van trots om zijn rechterbovenarm. Daar zitten ze dan. Zijn bloedmooie vrouw en hun drie kinderen.

De slungelige vader is niet datgene wat mijn aandacht trekt. Zijn bloedmooie vrouw ook niet. Hun jongste zoon die verwikkeld is in de snoer van zijn koptelefoon wel. Zijn ogen zijn strak op het beeldscherm gericht en zelfs toen de ober de bestelling kwam opnemen vertrok de jongen geen spier. Ik wed om het restant van mijn biefstuk, zeker 135 gram en me zeer dierbaar, dat dit twaalfjarige snotneusje gedreigd heeft het avondje uit te boycotten als hij zijn Ipad met koptelefoon niet mee mocht nemen. Zijn ouders wilden samen de trein der vreugde instappen, maar hun zoon heeft plaatsgenomen in de stiltecoupé.

Het jongetje mist al het mooie om zich heen. Hij moet stiekem naar de borsten van de bedieningsmedewerkster loeren, die al een uur lang proberen te ontsnappen uit haar openstaande blouse. Ze smeken om bekeken te worden, maar het jongetje ziet ze niet. Ze schreeuwen zijn naam maar hij is druk bezig om een Ratata te vangen. Hij vangt zijn zoveelste Pokémon maar mist zijn eerste natte droom.

Onze generatie is hard op weg om het lachertje van de klas te worden. Het ongewenste nakomertje in een ooit zo gelukkig gezin. We zijn een slecht getimede grap die een gezellig tafelgesprek plotsklaps omtovert in een pijnlijke ongemakkelijkheid. Waar jongetjes van twaalf ooit wegdroomden in een leven als profvoetballer of in de boezem van de bedieningsmedewerkster, dromen jongetjes van twaalf nu weg in de betekenisloze vlogs van Enzo Knol. De schoonheid van het leven overstijgt zelfs je rijkste fantasie, maar je zult jezelf uit het beeldscherm moeten navigeren om deze te vinden.