Do ut des: een (weder)dienst in ruil voor liefde?

Letterlijk betekent ‘do ut des’; ik geef opdat jij geeft. Werkt het dan zo? Is iets niet meer zo vanzelfsprekend? En sterker nog moet mijn handelen dan zo sterk zijn ingegeven door de gedachte aan wederkerigheid? Bij mij werkt het in ieder geval niet zo. Kennis en overdracht daarvan hoort naar mijn mening ‘net als TED’ gratis te zijn. Dat ik er ook mijn brood mee verdien is niet de reden om mensen dan niet te helpen. Zowel zakelijk als privé ervaar ik helaas het tegenovergestelde. Het begint bij bijvoorbeeld het standaard ritueel rond 9.00 uur op kantoor. Wie heeft er voor wie het laatst koffie of thee gehaald? Ik vind dat zo’n slap excuus. Ik houd dat soort dingen niet bij. Als ik aan de gezichtsuitdrukkingen van mijn collega (mogelijke) uitdrogingsverschijnselen aflees, vat ik dit op als een rondje naar de koffieautomaat. Maar ik ben ik en wellicht iets te apart voor deze wereld, althans het kantoorgepeupel. Privé maak ik ook dezelfde soort van reciprociteit mee. Als je ingaat op een uitnodiging van een familielid, kennis of vriendin moet je ze de volgende keer bij jou thuis ontvangen. Helaas, helaas ben ik er nooit want ik ben meestal aan het werk vanaf 6.00 tot 22.00 uur en daar zitten ontbijtjes, lunches en diners inclusief borrels bij. Ik vind het soms ook fijn om de persoonlijke verhalen van klanten te horen en vice versa. Netwerken doe je immers na werktijd en voor mij betekent dat ook een groot deel van het weekend aangezien ik iedere zaterdag scriptiebegeleiding geef aan studenten in Rotterdam en/of Amsterdam. De laatste weken heb ik 6 á 7 dagen per week gewerkt. Maar de voldoende rustmomenten hebben dit wel iets dragelijker gemaakt. Anders red je het niet. Ik heb overigens een heel team aan lieve mensen en professionals achter me staan. Mijn ouders, oma, personal trainer, voedingsadviseur, acupuncturist, nagelstyliste (voor manicures en pedicures) en een beautyspecialist (voor gezichtsbehandelingen). Ik ben echt geen VIP/ster maar zij houden me wel nauwlettend in de gaten en dat vind ik ook heel fijn. Verder ken ik ze ook allemaal persoonlijk dus hen laten vallen is gewoonweg geen optie. Daar zijn ze me te lief voor. Dat wat je dus geeft hoeft niet per se te worden teruggegeven in een gelijke dienst, handeling of activiteit. Soms is het meedenken, sparren, de liefde, de aandacht al voldoende.