De heilige blauwe pot

Het blijft een mysterie. Al heel lang. Als kind kon je er niet om heen. In de reclame, de winkels, bij je oma, je tante, zelfs bij je thuis stond de blauwe verschijning. De Nivea pot.
Een grotere mysterieus iets kon ik me als kind niet verzinnen. Voor rampspoed, ziekte, oorlog en God verheerlijking had je de Bijbel, voor al het andere de blauwe Nivea pot. Het stond bij ons dan ook gelauwerd onder een rozenkrans.
Dat witte spul. Die crème. Wat moest je daar toch mee? Niemand kon het me ooit vertellen. Wel werd het bij elke scheet die me dwars zat te pas en te onpas op me gesmeerd. Het hielp geen fluit, maar dat maakte niets uit.
Schaafwondje? Wonderzalf er op. Tand door de lip? Dikke laag wonderzalf er op.
Het witte goedje prikkelde de fantasie. Waar kwam het vandaan? Waarom had iedereen een pot in huis? Was er een geheime blauwepottensekte waar ik geen weet van had?
Vergeet ik te vertellen dat steevast naast zo’n pot wondercrème altijd een zak gekleurde wattenbolletjes lag. Waarom? Ik moest er ooit eens bijna voor naar de dokter, omdat ik ze voor suikerspinnen aanzag en opat.
Wat voor heilige zaken gebeurden er toch in tussenwoningen van de wat oudere mensen? Wie had ooit de blauwe Nivea pot voor heilig verklaard? Ik zou er nooit achter komen.
Ik nam me voor dat ik geen deel wilde uitmaken van dit geheim genootschap der blauwe potten. Hoe verleidelijk wit de crème er ook uit zag. Niet in mijn huis.
Totdat ik de topless Nivea douchegel reclame voorbij zag komen als klein kereltje. Hoe sterk was ik? Ondanks alle verleidelijke insmeer poses op televisie hield ik voet bij stuk. Geen blauwe pot in mijn huis. IK heb gezegevierd.
Trots kijk ik vandaag de dag vanonder de douche naar mijn wastafel. Geen blauwe pot te zien! Sterker dan de witte crème sekte! Het mysterie blijft echter. Nog steeds heb ik geen idee waar dat spul goed voor is. Dat laat ik ook graag zo.
Oh, ja, bij het uitstappen uit de douche moet je wel uitkijken dat je niet over de twintig flacons Nivea douchegel struikelt.